Ακούμε σήμερα το εξής τροπάριο από την Ωδή Στ' σε ήχο πλ. β':
Ἀνῃρέθης, ἀλλ' οὐ διῃρέθης, Λόγε ἧς μετέσχες σαρκός· εἰ γὰρ καὶ λέλυταί σου, ὁ ναὸς ἐν τῷ καιρῷ τοῦ πάθους· ἀλλὰ καὶ οὕτω μία ἦν ὑπόστασις, τῆς Θεότητος καὶ τῆς σαρκός σου· ἐν ἀμφοτέροις γάρ, εἷς ὑπάρχεις Υἱός, Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.
Θανατώθηκες αλλά δεν χωρίστηκες από τη σάρκα την οποία προσέλαβες. διότι αν και καταστράφηκε το σώμα σου τον καιρό του πάθους, αλλά και έτσι ήταν μία η υπόσταση της Θεότητας και της σαρκός σου. Διότι και στα δύο ένας υπάρχεις Υιός, Λόγος του Θεού, Θεός και άνθρωπος.
Οι δύο φύσεις του Χριστού, η θεία και η ανθρώπινη παρέμειναν ενωμένες παρά το θάνατο Του. Στο θάνατο χωρίστηκε η ψυχή από το σώμα (που στο τροπάριο ο ιερός υμνογράφος το αποκαλεί ναό, όπως ο απόστολος Παύλος) αλλά αυτός ο χωρισμός αφορά την ανθρώπινη φύση. Ο θάνατος στην ανθρώπινη φύση νεκρώνει το σώμα, όχι όμως την ψυχή. Συνεπώς ο Κύριος παρέμενε και άνθρωπος κατά την κατάβασή του στον Άδη, αφού δεν χωρίστηκε από την ανθρώπινη ψυχή. Στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου οι δύο φύσεις συνυπάρχουν αδιάσπαστες. Ως θεάνθρωπος ξεκίνησε το σωτηριολογικό του έργο και ως θεάνθρωπος το ολοκλήρωσε. Αυτή η αλήθεια για το μυστήριο της ένωσης θείας και ανθρώπινης φύσης, ταλάνισε την Εκκλησία και λύθηκε με την Δ' Οικουμενική Σύνοδο (451, Χαλκηδόνα) όπου αποφάνθηκε ότι ο Χριστός είναι ταυτοχρόνως και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
