Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε. (Α' Κορ. 4, 16)
Σας παρακαλώ να γίνετε μιμητές μου.
Ο απ. Παύλος, αφού στους προηγούμενους στίχους ανέφερε στους κορίνθιους την δύσκολη και γεμάτη βάσανα ζωή που διάγει αυτός και οι άλλοι απόστολοι, τους παρακαλεί να τον μιμηθούν. Δεν τους διατάσσει ούτε τους υποχρεώνει. Η θέση του απόστολου είναι να υπηρετεί και να βοηθάει και όχι να παριστάνει τον αρχηγό και να απαιτεί συμμόρφωση σε ότι ξεστομίσει. Νουθετεί και αφήνει στην ελεύθερη βούληση του κάθε πιστού το αν θα ακολουθήσει τη συμβουλή του, όπως το ίδιο έπραξε και ο Κύριος. Γι' αυτό λοιπόν παρακαλεί τους κορίνθιους. Θα πει κανείς, μια ζόρικη ζωή με πολλές δυσκολίες γιατί να την ακολουθήσει κάποιος; Γιατί να μιμηθεί τον απ. Παύλο που η ζωή του ήταν μες τις κακουχίες; Αν ζούσε μέσα στην τρυφηλότητα και την αμαρτία τότε δεν θα χρειαζόταν να τους παρακαλέσει, ε; Προφανώς! Μόνο που ο δρόμος για τη σωτηρία είναι ανηφορικός και δύσβατος. Όποιος δεν θέλει να μιμηθεί τον Παύλο, δικαίωμά του βέβαια, θα οδηγηθεί μακριά από το Θεό, όπου το μόνο που επικρατεί είναι η μοναξιά και η απώλεια...
Ο απ. Παύλος, δεν λέει απλά ενστερνιστείτε τις νουθεσίες μου και ακολουθήστε τις συμβουλές μου. Λέει κάτι πιο δύσκολο για αυτόν αλλά και για όσους συνεχίζουν το έργο του στην Εκκλησία: τους επισκόπους και τους ιερείς. Να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Γίνεται ο ίδιος πρότυπο προς μίμηση. Δεν το κάνει από έπαρση, αλλά για να δείξει ότι όσα συμβουλεύει, τα κάνει πρώτα ο ίδιος. Δεν εξαιρεί τον εαυτό του. Δεν βρίσκει για την πάρτη του δικαιολογίες. Έτσι οφείλουν να είναι οι πνευματικοί εκκλησιαστικοί ταγοί. Να πείθουν με το προσωπικό τους παράδειγμα. Να νουθετούν βάσει και με τα όσα πράττουν οι ίδιοι. Να μη λένε μόνο μεγάλα λόγια, αλλά να είναι μπροστάρηδες στη βίωση του ευαγγελίου. Οι πιστοί έχουν ανάγκη εκτός από το να ακούν το ευαγγέλιο, να το βλέπουν εφαρμοσμένο για να μπορέσουν να το πράξουν!
