καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,
βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. (4, 12 - 13)
Κοπιάζουμε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε, όταν μας διώκουν δείχνουμε ανοχή· όταν μας συκοφαντούν μιλάμε ευγενικά. Γίναμε σαν σκουπίδια του κόσμου· θεωρούμαστε σαν απορρίψιμα πράγματα έως αυτήν τη στιγμή.
Παρά την καλή συμπεριφορά, η αντιμετώπισή από τους γύρω είναι δυσανάλογη. Κάτι που δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα. Αξίες όπως ο ανθρωπισμός και η αγάπη, υποχωρούν και όποιος τα εισπράττει τα περιφρονεί. Ο «κόσμος» πορεύεται με βάση την ύλη και τον ατομισμό. Οτιδήποτε άλλο είναι ξένο, και πρέπει να αποβληθεί όπως τα σκουπίδια. Έτσι, ονομάζουν το Χριστιανισμό βλαβερό και... επικίνδυνο. Μόνο που σκουπίδι έχει καταντήσει ο «κόσμος» με πτωτική πορεία, μα δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί...
