Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· (Α' Κορ. 4, 11-12)
Ως αυτήν την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και κοπιάζουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια.
Η παραστατική περιγραφή του απ. Παύλου για τους αποστόλους, μας κατατοπίζει για το πως ήταν εν πολλοίς η καθημερινότητά τους εκτελώντας το έργο που ανέλαβαν από τον Κύριο, την κήρυξη του ευαγγελίου. Ούτε καλοπερνούσαν, ούτε τους υπηρετούσαν, ούτε απολάμβαναν ανέσεις, ούτε έπαιρναν χρήματα. Απεναντίας μάλιστα. Ταλαιπωρίες, κακουχίες, κούραση, έως και ξύλο εισέπρατταν! Αυτήν την... «αξιοζήλευτη» ζωή, ασφαλώς κανείς δεν θα ήθελε. Γιατί άλλωστε; Κι όμως, όποιος παίρνει τη σκυτάλη απ' τους αποστόλους για να συνεχίσει το έργο τους, μια τέτοια ζωή πρέπει να έχει κατά νου ότι θα βιώσει. Αν όχι σε τέτοιο βαθμό, σίγουρα όχι άνετη. Εντούτοις, οι συνεχιστές των αποστόλων σήμερα, οι ιερείς, μάλλον λησμονούν το εν λόγῳ εδάφιο! Ουκ ολίγοι σκεπτόμενοι την πάρτη τους, ασχολούνται πλημμελώς με τα καθήκοντά τους! Καλό το ευαγγέλιο, αλλά όχι πιο πάνω από την καλοπέραση! Ναι, απέναντι στην τρυφηλότητα της εποχής μας, όπου η επιείκεια έχει επιμηκυνθεί επικίνδυνα, χρειάζεται και λίγη αυστηρότητα. Το παράδειγμα του απ. Παύλου (όπου παρακάτω στο στχ. 16 ζητά να γίνουμε μιμητές του) μας δείχνει ότι υπάρχουν δυσκολίες στις οποίες παραμερίζεται το προσωπικό συμφέρον. Η Εκκλησία δεν είναι μέρος για προσωπική καριέρα και κοινωνική καταξίωση αλλά στίβος για δύσκολο αγώνα. Δίχως δυσκολίες δεν επιτυγχάνεται αποτέλεσμα και χωρίς κόπο επικρατεί ουσιαστικά η πνευματική στασιμότητα...
