δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους
ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ
ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. (Α' Κορ. 4, 9)
Γιατί νομίζω ότι ο Θεός εμάς τους αποστόλους μάς έδειξε
τελευταίους σαν μελλοθάνατους, γιατί θέατρο γίναμε στον κόσμο, και σε
αγγέλους και σε ανθρώπους.
Το αξίωμα των αποστόλων δεν ήταν ένδοξο όπως σήμερα. Είχε κινδύνους και μεγάλες δυσκολίες. Το αποστολικό έργο, ήταν δημόσιο απευθυνόμενο σε όλο τον κόσμο. Κι όπως στο θέατρο, άλλοι το επευφημούσαν, άλλοι το χλεύασαν και άλλοι το κατεδίωξαν. Για να επιτύχουν στο έργο τους οι απόστολοι όφειλαν να νιώθουν ως μελλοθάνατοι. Να είναι έτοιμοι να δεχτούν και την πιο σκληρή συμπεριφορά. Αυτή είναι μια παραίνεση και για τους σημερινούς λειτουργούς της Εκκλησίας. Να κάνουν δημόσιο έργο αισθανόμενοι ότι θα έρθουν σε σύγκρουση με πλανεμένες προοδευτικοφανείς αντιλήψεις. Και να είναι έτοιμοι για δυσκολίες και ανηφοριές. Ο δρόμος για τους λειτουργούς, όπως με τους αποστόλους, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και εφησυχασμό.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
