Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. (Ρωμ. 5, 7)
Δύσκολα θα ’δινε κανείς τη ζωή του ακόμα και για ένα δίκαιο άνθρωπο. Ίσως αποφάσιζε κανείς να πεθάνει για κάποιον καλό άνθρωπο.
Ο απ. Παύλος αντιπαραβάλλει στη σταυρική θυσία του Κυρίου που έγινε από την αγάπη του για τον εκπεσόντα άνθρωπο, κι ας μην το αξίζαμε, με το τι θα κάναμε εμείς! Θα μπορούσαμε να κάναμε το ίδιο; Στα λόγια πολύ πιθανόν, στην πράξη όμως... όχι και τόσο, ε; Δύσκολα λοιπόν κατά τον απ. Παύλο, θα έδινε κανείς τη ζωή του για έναν δίκαιο άνθρωπο. Ίσως αν ήταν κάποιο πολυαγαπημένο μας πρόσωπο, π.χ. τέκνο. Αν ήταν μεν δίκαιος αλλά άγνωστος σε μας; Μάλλον όχι! Σίγουρα θα τον συμπαθούσαμε, θα τον συμπονούσαμε για την αδικία που θα τον είχε βρει, αν μπορούσαμε θα τον βοηθούσαμε ή θα τον ανακουφίζαμε, αλλά να φτάναμε σε αυτοθυσία για εκείνον; Πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον! Για κάποιον καλό άνθρωπο, θα δίναμε τη ζωή μας; Προφανώς κι εδώ ισχύουν τα όσα ανέφερα για την περίπτωση του δικαίου. Να συμπονέσουμε και να βοηθήσουμε το κατά δύναμιν και μέχρις εκεί. Γιατί ο απ. Παύλος διαχωρίζει τον δίκαιο από τον καλό; Γίνεται ο δίκαιος να είναι ταυτοχρόνως κακός ή ο καλός ταυτοχρόνως άδικος; Προφανώς όχι. Σε τι διαφέρουν; Δίκαιος είναι αυτός που δεν πράττει κακό σε κανέναν. Καλός είναι αυτός που όχι μόνο δεν αδικεί, αλλά επιπλέον ευεργετεί και προσφέρει με καλοσύνη χωρίς ανταλλάγματα. Κι αν για τους δίκαιους και τους καλούς θα έδινε κανείς με μεγάλη δυσκολία τη ζωή του, για τους άδικους και τους κακούς; Όχι τη ζωή του δεν θα έδινε αλλά ούτε καν κατανόηση. Να λοιπόν σε τι διαφέρει ο Κύριος από εμάς. Έδωσε τη ζωή Του για όλους ανεξαιρέτως: καλούς, κακούς, δίκαιους και άδικους. Κανείς μας δεν θα το έκανε αυτό, ας μην αυταπατώμεθα. Και αυτό μας υπενθυμίζει ο απ. Παύλος, δείχνοντάς μας έτσι τα όρια μας, τα οποία μόνο ο Κύριος θα μπορούσε να τα ξεπεράσει και να μας προσφέρει τη σωτηρία.
