Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ. (Ρωμ. 15, 3)
Διότι κι ο Χριστός δεν έζησε για να ευαρεστήσει τον εαυτό του, αλλά, όπως λέει η Γραφή, οι ύβρεις όσων σ’ έβριζαν, Θεέ, έπεσαν πάνω μου.
Ο Χριστός κατά την ένσαρκη παρουσία του στη γη, δεν επιζητούσε ότι ήταν αρεστό και ευχάριστο στον εαυτό του. Δεν ζήτησε υλικές απολαβές ή υπηρεσίες, ούτε επεδίωξε να του αποδίδουν τιμές, που ως Θεός τις δικαιούτο. Είχε ένα βίο λιτό και κυρίως υπηρέτησε τον άνθρωπο ταπεινώνοντας τον εαυτό του. Να θυμηθούμε το παράπονό Του, όταν θεράπευσε δέκα λεπρούς αλλά μόνον ένας γύρισε να τον ευχαριστήσει (Λουκ. 17, 18-19), ή όταν ζήτησε να μην πιει το ποτήριο του σταυρικού πάθους (Ματθ. 26, 39). Αυτό που ενδιέφερε τον Κύριο ήταν η αποστολή του, να σώσει τον άνθρωπο και όχι να ασχολείται με την πάρτη του και πως θα περάσει καλά, όπως φυσικά κάνουμε εμείς. Μας δίδαξε την ταπείνωση στον καθημερινό βίο, έως και την άκρα ταπείνωση στην αγάπη Του για εμάς. Εμείς βέβαια λόγῳ του εγωισμού μας, δεν τα πάμε καλά με την ταπείνωση στην πράξη... Ο απ. Παύλος για να δώσει έμφαση σε αυτό που λέει για τον Χριστό, επικαλείται το 10ο στίχο του 68 ψαλμού, όπου ο Δαβίδ αναφέρει πως έπεσαν πάνω του οι ύβρεις που εκτόξευαν για τον Θεό οι ασεβείς και αμαρτωλοί. Περιγράφει ο στίχος τον ευσεβή ισραηλίτη που υποφέρει προς δόξαν Θεού, και είναι ο τύπος του οποίου ο Χριστός υπήρξε η πραγματοποίηση. Και σε Εκείνον έπεσαν ύβρεις και συκοφαντίες των ασεβών φαρισαίων, έως που φώναζαν να σταυρωθεί ως κακούργος! Αυτήν την ταπεινή ζωή του Κυρίου οφείλουμε να μιμηθούμε (όχι προφανώς για την επιδεικνύουμε και να κομπάζουμε) έχοντας δηλαδή στραμμένο το βλέμμα στο πως να υπηρετήσουμε το συνάνθρωπο και όχι την αυταρέσκεια μας.
