Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται (Ρωμ. 5, 3)
καυχιόμαστε ακόμα και στις δοκιμασίες, γιατί ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή
Μας αρέσουν οι δυσκολίες; Περιαυτολογούμε με αλαζονεία για τα όσα δεινά μας προκαλούν θλίψη; Κομπάζουμε για τα βάσανά μας; Όχι βέβαια! Συνήθως περιαυτολογούμε και κομπάζουμε για τα κατορθώματά μας, τις επιτυχίες μας, τα επιτεύγματά μας, την προσφορά μας κλπ, κλπ. Τι μας λέει τότε εδώ ο απ. Παύλος; Εύκολα κάποιος πονηρός, στεκόμενος μόνο σε αυτό το απόσπασμα θα κατηγορήσει τους χριστιανούς για... μαζοχισμό ή για παράνοια! Κι όμως, εδώ ο απ. Παύλος μας λέει κάτι που οι εν λόγῳ πονηροί δεν θα ήθελαν καν να ακούσουν! Ότι η αρετή της υπομονής, δεν είναι ένα προσόν που το έχουμε εκ γενετής, ούτε το κληρονομούμε από τους γονείς, ούτε μας το χαρίζουν, ούτε το αγοράζουμε με χρήματα. Για να το αποκτήσουμε, ασκούμαστε από τις δοκιμασίες και τα δεινά του βίου μας. Πιέζουμε τον αλαζόνα εαυτό μας, τιθασεύουμε τον εγωισμό μας, μαθαίνουμε να δουλεύουμε αντί να διαμαρτυρόμαστε, και καρτερούμε ελπίζοντας.
Σε ποιόν αρέσουν οι ανυπόμονοι; Σε ποιόν αρέσουν όσοι συνεχώς διαμαρτύρονται και τα θέλουν όλα εδώ και τώρα; Σε ποιόν αρέσουν οι ριψάσπιδες και όσοι αποφεύγουν τα δύσκολα; Σε κανένα βέβαια! Ούτε και στο Θεό... Για να μην γίνουμε σαν κι αυτούς, ασκούμε τον εαυτό μας στην υπομονή και την καρτερία. Και ναι, μπροστά στις δυσκολίες, αντί να βάζουμε τα κλάματα και να τα παρατάμε, καυχόμαστε γιατί η νίκη έρχεται μόνο μέσα από τους αγώνες. Κανείς δεν έχει νικήσει στη ζωή δίχως δυσκολίες. Κανείς δεν έχει να επιδείξει τίποτα αν δεν έχει κοπιάσει. Η καύχηση μπροστά στις δοκιμασίες λοιπόν, είναι η διάθεση για τον αγώνα και για τη νίκη. Και η υπομονή είναι έπαθλο που κατακτιέται μέσα από θυσίες, ήττες αλλά και επιμονή. Για το χριστιανισμό, ο υπομονετικός δεν είναι ένας παθητικός δέκτης των όσων κακών συμβαίνουν, αλλά ένας μπαρουτοκαπνισμένος και βετεράνος μαχητής!
