Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
Ετι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. (Ρωμ. 5, 6)
Γιατί ο Χριστός, παρ’ όλο που ήμασταν ακόμη ανίκανοι να κάνουμε το καλό, πέθανε για μας, τους ασεβείς ανθρώπους, στον προκαθορισμένο καιρό.
Ο Χριστός πέθανε για εμάς. Ποιούς εμάς, εννοεί ο απ. Παύλος; Όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους δίκαιους ή τους Ιουδαίους. Που ήμασταν (δυστυχώς παραμένουμε εν πολλοίς) ανίκανοι για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Μας αρέσει ο εύκολος δρόμος, η τρυφηλότητα, ο εγωισμός, η προσκόληση στον υλικό πλούτο, η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κλπ, κλπ. και ότι συντελεί στο να γινόμαστε αξιοθρήνητοι και εξευτελισμένοι. Ανήμποροι και ανάξιοι, τυφλοί από την αμαρτία, δεν θα μπορούσαμε (και δεν μπορούμε) να βρούμε την οδό που οδηγεί στη σωτηρία. Δεν αξίζαμε λοιπόν μια τέτοια θυσία, όμως ο Χριστός την έκανε. Εμείς δεν θα την κάναμε. Τόση αγάπη ούτε για τον εαυτό μας δεν θα δείχναμε! Ο καιρός που διάλεξε ο Κύριος να συμβεί αυτό, ήταν ο κατάλληλος κατά τη σοφία Του. Δεν την έκανε, ούτε και κάνει την παρέμβασή Του όποτε θέλουμε εμείς. Εκείνος ξέρει καλύτερα το πως, που και πότε θα παρέμβει. Μην αυθαδιάζουμε ζητώντας, λες και μας το χρωστάει, εδώ και τώρα. Ας αναλογιστούμε το τι αξίζουμε και ας σκεφτούμε αν θα πρέπει να αιτούμαστε...
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
