Εν μέσῳ κορωνοϊού, εμβολίων, βιασμών και ορκομωσίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ, η επικαιρότητα κατάντησε βαρετή και ανούσια. Η πνευματικότητα σπαταλιέται ψάχνοντας την επόμενη μέρα, αν ποτέ βγούμε από το τούνελ του κορωνοϊού, ψάχνοντας να μαντέψει τι θα κάνει ο Μπάιντεν στην 4ετία που θα κυβερνήσει και ψάχνοντας το κρυμμένο πρόσωπο της κοινωνίας μας που οι καταγγελίες για βιασμούς θύμησαν ότι είναι υπαρκτό και ενεργό. Σήμερα διάλεξα το παρακάτω ποίημα του Μάριου Μαρκίδη να αναρτήσω, όπως το φωτογράφησα από το ημερολόγιο, γιατί δεν έχω παρά να αντικαταστήσω στη δεύτερη παράγραφο, τη λέξη ποιητής με την λέξη κοινωνία! Μια κοινωνία που παρακμάζει η μπογιά της. Έτσι απλά. Και σε μας δεν μένει παρά το παράπονο...
