Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν, (Εβρ. 13, 20)
Ο Θεός της ειρήνης, ο οποίος ανέστησε τον Κύριό μας Ιησού, το μεγάλο ποιμένα των προβάτων, αυτόν δηλαδή που επικύρωσε με το αίμα του την αιώνια διαθήκη,
Ο Θεός της ειρήνης ανέστησε εκ νεκρών τον μεγάλο ποιμένα. Εδώ ο Κύριος αναφέρεται με την ιδιότητα που εκείνος είχε δώσει στον εαυτό του (Ιω. 10, 11) για να τονιστεί η ενεργή ιδιότητά του στο ποίμνιο των πιστών. Δεν είναι απλά και μόνο κεφαλή της Εκκλησίας αλλά και ενεργός ποιμένας που φροντίζει το ποίμνιό του. Ειδικότερα δε, ο μέγας ποιμένας που προΐσταται όλων των ιερωμένων ποιμένων. Ο Θεός Πατήρ λοιπόν, «ὁ ἀναγαγὼν (=ανέστησε) ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων». Εύκολα θα αναρωτηθεί κανείς, ή ενδεχομένως να παρερμηνεύσει το ότι ο Ιησούς Χριστός ως Θεός δεν μπορούσε να αναστηθεί από μόνος του και χρειάζονταν τον Θεό Πατέρα. Η δογματική αλήθεια της κένωσης, σχετική με τις δύο φύσεις του Κυρίου, μας λέει πως ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος, δεν έχασε τις θεϊκές ιδιότητες της φύσης του. Ωστόσο, τις απαρνήθηκε αυτοβούλως και κένωσε τον εαυτό του, δηλαδή τον άδειασε, από τα θεία χαρίσματα και τον ταπείνωσε. Στο θείο πάθος θα μπορούσε να υποφέρει φαινομενικά και επειδή είναι θεός να μην αισθάνεται πόνο. Θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε! Έφτασε, λόγῳ της αγάπης του προς τον άνθρωπο, στην άκρα ταπείνωση. Τον ανέστησε ο Θεός Πατέρας όχι γιατί δεν μπορούσε ο ίδιος να αυτοαναστηθεί, αλλά γιατί η ανάσταση υπέρ του ανθρώπινου γένους, είναι έργο της Αγ. Τριάδας. Διά του αίματός του ο Κύριος πρόσφερε εξιλαστήρια θυσία για εμάς και σφράγισε την νέα και αιώνια διαθήκη του Τριαδικού Θεού προς τον άνθρωπο.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή εδώ.
Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν, (Εβρ. 13, 20)
Ο Θεός της ειρήνης, ο οποίος ανέστησε τον Κύριό μας Ιησού, το μεγάλο ποιμένα των προβάτων, αυτόν δηλαδή που επικύρωσε με το αίμα του την αιώνια διαθήκη,
Ο Θεός της ειρήνης ανέστησε εκ νεκρών τον μεγάλο ποιμένα. Εδώ ο Κύριος αναφέρεται με την ιδιότητα που εκείνος είχε δώσει στον εαυτό του (Ιω. 10, 11) για να τονιστεί η ενεργή ιδιότητά του στο ποίμνιο των πιστών. Δεν είναι απλά και μόνο κεφαλή της Εκκλησίας αλλά και ενεργός ποιμένας που φροντίζει το ποίμνιό του. Ειδικότερα δε, ο μέγας ποιμένας που προΐσταται όλων των ιερωμένων ποιμένων. Ο Θεός Πατήρ λοιπόν, «ὁ ἀναγαγὼν (=ανέστησε) ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων». Εύκολα θα αναρωτηθεί κανείς, ή ενδεχομένως να παρερμηνεύσει το ότι ο Ιησούς Χριστός ως Θεός δεν μπορούσε να αναστηθεί από μόνος του και χρειάζονταν τον Θεό Πατέρα. Η δογματική αλήθεια της κένωσης, σχετική με τις δύο φύσεις του Κυρίου, μας λέει πως ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος, δεν έχασε τις θεϊκές ιδιότητες της φύσης του. Ωστόσο, τις απαρνήθηκε αυτοβούλως και κένωσε τον εαυτό του, δηλαδή τον άδειασε, από τα θεία χαρίσματα και τον ταπείνωσε. Στο θείο πάθος θα μπορούσε να υποφέρει φαινομενικά και επειδή είναι θεός να μην αισθάνεται πόνο. Θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε! Έφτασε, λόγῳ της αγάπης του προς τον άνθρωπο, στην άκρα ταπείνωση. Τον ανέστησε ο Θεός Πατέρας όχι γιατί δεν μπορούσε ο ίδιος να αυτοαναστηθεί, αλλά γιατί η ανάσταση υπέρ του ανθρώπινου γένους, είναι έργο της Αγ. Τριάδας. Διά του αίματός του ο Κύριος πρόσφερε εξιλαστήρια θυσία για εμάς και σφράγισε την νέα και αιώνια διαθήκη του Τριαδικού Θεού προς τον άνθρωπο.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή εδώ.
