Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. (Α' Κορ. 8, 12)
Αμαρτάνοντας όμως μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι στους αδερφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε απέναντι στον ίδιο το Χριστό.
Μεγάλη σημασία στη νηστεία, έχει το προσωπικό παράδειγμα. Αν κάποιος για κάποιο λόγο δεν νηστεύει, να μην τρώει δημόσια σε ειδωλολατρικούς ναούς διότι δίνει κακό παράδειγμα σε ασθενέστερους στην πίστη και τους παρασέρνει στην αμαρτία (μας αναφέρει στους προηγούμενους στίχους ο απ. Παύλος). Το κακό παράδειγμα λοιπόν, ούτε μόνο σκανδαλίζει, ούτε μόνο βάζει σε πειρασμό όσων η πίστη δεν είναι τόσο στέρεη και κάνουν μεγάλη προσπάθεια να την ενδυναμώσουν. Κάνει για τον απ. Παύλο κάτι ακόμη χειρότερο. Χτυπά και πληγώνει! Είναι μια μαχαιριά, σε ελεύθερη απόδοση, στη συνείδηση των άλλων. Κατ' επέκταση, είναι μια μαχαιριά στον ίδιο το Χριστό. Διότι βλέπουν όχι έναν άθεο ή ειδωλολάτρη, αλλά έναν εκ των μελών της Εκκλησίας, που αποκαλείται μάλιστα χριστιανός, να πράττει αντίθετα από όσα προτρέπει και υποδεικνύει το κήρυγμα του Κυρίου. Μη γνωρίζοντας κατά πόσο είναι δικαιολογημένος ή μη, εύκολα θα παρασυρθούν. Αυτό λοιπόν το χτύπημα, δεν είναι ένα αφελές λάθος αλλά αμαρτία προς το Χριστό γιατί δεν είναι αμάρτημα που κάνει ο χριστιανός κάνοντας κακό μόνο τον εαυτό του, αλλά κάνει κακό σε άλλους πιστούς. Δηλαδή χτυπά, εκτός του εαυτού του, και εναντίον των μελών του σώματος της Εκκλησίας του Χριστού.
