Ανοίγοντας το ημερολόγιο και βλέποντας το συγκεκριμένο ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, δεν έχω παρά να μελαγχολήσω. Όχι για την υγρασία μετά τη βροχερή χθεσινή μέρα, αλλά για την καθημερινή ρουτίνα που σκοτώνει τα όνειρα, υποβαθμίζει τις σχέσεις και μοιράζει απλόχερα μοναξιά... «Μα που τελιώνει η μοναξιά;» ρωτά ο ποιητής. Τελειώνει, άραγε; Μάλλον εγκλωβίζεται μέσα μας, αλλά είναι πολύ μεγάλη, ενίοτε ατελείωτη!
