Ξυπνήσαμε; Κυριολεκτική η ερώτηση και όχι... ρητορική. Διότι κυριολεκτικώς, μπορούμε να δώσουμε καταφατική απάντηση! Το παραπάνω φιλοσοφικό απόσπασμα* θέτει κάποια ερωτήματα, για αρκετούς ανόητα, αλλά αν σκεφτούμε πόσο αληθινοί φαίνονται κάποιοι εφιάλτες στον ύπνο μας, καλό είναι να τα σκεφτόμαστε που και που. Μήπως εντέλει αυτό που ζούμε και νομίζουμε ως πραγματηκότητα είναι το όνειρο; Σκεφτήκαμε ότι όταν κοιμόμαστε πάμε απλά σε μια παράλληλη πραγματικότητα; Μήπως υπάρχουν παράλληλες «πραγματικότητες» και ο ύπνος είναι η πύλη εισόδου σε αυτές; Ο Ρενέ Ντεκάρτ διετύπωσε το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» μεν, αλλά δεν μας καθόρισε το που.
Για φαντάσου όμως κάθε πρωί όλος αυτός ο κόσμος που κατακλύζει αφενός τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ή τους αυτοκινητόδρομους για να πάει στη δουλειά του, αντί να σκέφτεται τα διάφορα προβλήματά του και να περιμένει το πότε θα σχολάσει, να ασχολούταν με τους παραπάνω προβληματισμούς! Πως θα αντιμετώπιζε την πραγματικότητα; Θα τον τρόμαζε περισσότερο; Και όσοι νιώθουν ευτυχισμένοι; Θα φοβόντουσαν τον ύπνο μήπως τους αναταράξει την ευτυχία;
Δεν συνεχίζω περαιτέρω μιας κι όλο ερωτηματικά ξεπηδούν που δεν μπορεί να δοθεί μια ξεκάθαρη απάντηση. Καλύτερα όμως. Ο καθένας δίνει την απάντηση που τον βολεύει σε δεδομένο χρόνο. Απλά, αφού η πραγματικότητα δεν αρέσει σε πολλούς και δεν αλλάζει κατά πολύ έστω, ε, μια στροφή στο όνειρο δεν βλάπτει. Είτε λογίζεται ως «πραγματικότητα», είτε όχι, υπάρχει και αφού ονειρευόμαστε, υπάρχουμε! Κατά το δοκούν βέβαια...
*το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «Πρωινό με το Σωκράτη» του Ρόμπερτ Ρόουλαντ Σμιθ
