Στην Α' Ωδή ακούμε το εξής τροπάριο σε ήχο δ':
Ῥόδον τὸ ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα, τὸ μῆλον τὸ εὔοσμον, χαῖρε ἡ τέξασα, τὸ ὀσφράδιον, τοῦ πάντων Βασιλέως, χαῖρε ἀπειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.
(Χαίρε εσύ που βλάστησες το τριαντάφυλλο που δε μαραίνεται ποτέ, που γέννησες το μήλο που μοσχοβολά, η μυρωδιά του Βασιλέως των όλων. Χαίρε εσύ που έγινες μητέρα χωρίς να γνωρίσεις γάμο. Εσύ που είσαι η σωτηρία του κόσμου.)
Τρεις παρομοιώσεις χρησιμοποιεί ο ιερός υμνογράφος σ' αυτό το τροπάριο, οι οποίες έχουν σχέση με την ευωδία. Σαν τριαντάφυλλο που δεν μαραίνεται, σαν εύοσμο μήλο σε αντίθεση με το μήλο της παρακοής, και σαν ὀσφράδιον, δηλ. το σώμα που αναδίδει ευωδία. Είναι η Παναγία το φυσικό άρωμα της αγνότητας και της καθαρότητας που θα μπορούσε να δώσει η ανθρώπινη φύση πριν αμαυρωθεί από το προπατορικό αμάρτημα. Και τέτοιο άρωμα μεθυστικό, μόνο στη φύση θα μπορούσε να ανατρέξει ο νους του υμνογράφου για να βρει με κάτι το παρομοιάσει. Αλλά για το θαύμα, να γίνει μητέρα δίχως να έρθει σε σαρκική επαφή με άνδρα, δεν μπορεί να βρει κάτι. Περιορίζεται να την ονομάσει σωτηρία του κόσμου. Εννοώντας την έμμεση συνέργιά της στη σωτηρία που μόνο ο Υιός Θεός θα μπορούσε να κάνει.
