Ακούμε σήμερα τον Οίκο μετά το ευαγγέλιο σε ήχο β':
Τὶ ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου; τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; τί ἀσχολεῖς πρὸς τὰ ῥέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἀπ΄ ἄρτι, καὶ χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα, ἕως καιρὸν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα· Ἡμάρτηκά σοι Σωτήρ μου, μὴ ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τὴν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ' ὡς εὔσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.
(Γιατί είσαι οκνηρή, άθλια ψυχή μου; Γιατί φαντάζεσαι άκαιρα ανόητες μέριμνες; Γιατί ασχολείσαι με πράγματα που ρέουν (δηλ. χάνονται); Θα είναι σε λίγο η έσχατη ώρα της ζωής μας και πρόκειται να χωριστούμε από τα πράγματα αυτού του κόσμου. Όσο καιρό έχεις ακόμη, σύνελθε και φώναξε, «Αμάρτησα Σωτήρα μου, μη με κόψεις όπως την άκαρπη συκή, αλλά ως σπλαχνικός πατέρας, Χριστέ, δείξε συμπόνοια σε μένα που κραυγάζω. Να μη μείνουμε έξω από το νυμφώνα του Χριστού.)
Η αυτοκριτική μας πρέπει να γίνεται κάθε στιγμή. Να ασκούμε έλεγχο για την αδιαφορία και αμέλεια της ψυχής μας. Το πότε θα έλθει και για εμάς ο θάνατος, δεν το γνωρίζουμε. Γι' αυτό και οφείλουμε να επαγρυπνούμε. Μην προσκολλούμαστε μόνο σε γήινες, υλικές ανάγκες παραμελώντας την πνευματική καλλιέργεια της ψυχής. Μην εγκλωβιζόμαστε στη ματαιότητα του εφήμερου κόσμου γιατί θα βρεθούμε δίχως πνευματικούς καρπούς στην ώρα της κρίσης. Να μην μοιάσουμε με τη συκιά που δεν είχε να προσφέρει τίποτα. Όσο λοιπόν έχουμε καιρό, ας συνετίσουμε τον εαυτό μας και να τον ξυπνήσουμε από το λήθαργο της αμαρτίας. Να είμαστε στις επάλξεις του πνευματικού αγώνα εν εγρηγόρσει για να κερδίσουμε τη σωτηρία μας.
