Ακούμε σήμερα, το εξής τροπάριο, στον κανώνα α', ωδή θ', σε ήχο πλ. β':
Γῆ με καλύπτει ἐκόντα, ἀλλα φρίττουσιν ᾍδου, οἱ πυλωροί, ἠμφιεσμένον, βλέποντες στολήν, ᾑμαγμένην Μῆτερ, τῆς ἐκδικήσεως· τοὺς ἐχθροὺς ἐν Σταυρῷ γάρ, πατάξας ὡς Θεός, ἀναστήσομαι αὖθις καὶ μεγαλύνω σε.
Με καλύπτει το χώμα της γης με τη θέλησή μου, Μητέρα, αλλά φρίττουν από τρόμο οι φύλακες του Άδη βλέποντάς με να φορώ τη στολή της εκδίκησης βουτυγμένη στο μαρτυρικό αίμα μου. Διότι ως Θεός επάταξα τους εχθρούς μου στο σταυρό, θ' αναστηθώ πάλι και θα σε δοξάσω.
Παρηγορεί ο Χριστός τη μητέρα του, εισάγοντάς την στο βάθος του λυτρωτικού μυστηρίου. Αυτό που γίνεται, να μη τη λυπεί, γιατί δεν γίνεται παρά τη θέλησή Του. Δεν πέθανε από ανθρώπινη αδυναμία αλλά για να κατέβει στον Άδη. Εκεί οι δαίμονες που φυλάσσουν το μέρος που φυλακίζονταν μέχρι εκείνη την στιγμή οι ψυχές, τρομάζουν βλέποντας όχι μια κοινή ψυχή, αλλά τον Κύριο των πάντων, να φορά στολή βαμμένη με το αίμα Του, αποφασισμένο να συντρίψει το κάστρο του θανάτου. Μόλις καταστραφεί ο Άδης με τις σκοτεινές δυνάμεις που τον υποστηρίζουν, θα αναστηθεί με δόξα και θα της αποδώσει την τιμή που της αξίζει.
