καί ποτέ τις εἴπῃσιν ἰδὼν κατὰ δάκρυ χέουσαν·
Ἕκτορος ἥδε γυνὴ ὃς ἀριστεύεσκε μάχεσθαι
Τρώων ἱπποδάμων ὅτε Ἴλιον ἀμφεμάχοντο.
Ὥς ποτέ τις ἐρέει· σοὶ δ᾽ αὖ νέον ἔσσεται ἄλγος
χήτεϊ τοιοῦδ᾽ ἀνδρὸς ἀμύνειν δούλιον ἦμαρ.
Ἀλλά με τεθνηῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι
πρίν γέ τι σῆς τε βοῆς σοῦ θ᾽ ἑλκηθμοῖο πυθέσθαι.
(Ιλιάδα Ζ' 459 - 465)
(και κάποιος πει τυχόν, θωρώντας σε να χύνεις μαύρα δάκρυα:
«Κοιτάξτε το ταίρι του Έκτορα που πρώτευε των ιπποδάμων
Τρώων στον πόλεμο, που ολόγυρα στο Ίλιον πολεμούσαν»
Αυτά θα πουν και μέσα σου θα ξαναζήσει ο πόνος
του ανδρός εκείνου, πού δεν ζει για να σε ελευθερώσει.
Αλλά παρά τον θρήνον σου και τ' όνειδος ν' ακούσω,
βαθιά στην γην καλύτερα να με σκεπάσει ο τάφος.)
Ἕκτορος ἥδε γυνὴ ὃς ἀριστεύεσκε μάχεσθαι
Τρώων ἱπποδάμων ὅτε Ἴλιον ἀμφεμάχοντο.
Ὥς ποτέ τις ἐρέει· σοὶ δ᾽ αὖ νέον ἔσσεται ἄλγος
χήτεϊ τοιοῦδ᾽ ἀνδρὸς ἀμύνειν δούλιον ἦμαρ.
Ἀλλά με τεθνηῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι
πρίν γέ τι σῆς τε βοῆς σοῦ θ᾽ ἑλκηθμοῖο πυθέσθαι.
(Ιλιάδα Ζ' 459 - 465)
(και κάποιος πει τυχόν, θωρώντας σε να χύνεις μαύρα δάκρυα:
«Κοιτάξτε το ταίρι του Έκτορα που πρώτευε των ιπποδάμων
Τρώων στον πόλεμο, που ολόγυρα στο Ίλιον πολεμούσαν»
Αυτά θα πουν και μέσα σου θα ξαναζήσει ο πόνος
του ανδρός εκείνου, πού δεν ζει για να σε ελευθερώσει.
Αλλά παρά τον θρήνον σου και τ' όνειδος ν' ακούσω,
βαθιά στην γην καλύτερα να με σκεπάσει ο τάφος.)
Πιο πολύ και από την επερχόμενη πτώση της Τροίας, νοιάζει τον Έκτορα όταν η γυναίκα του Ανδρομάχη μετά θα γίνει σκλάβα. Και θα λένε «Να, η γυναίκα του Έκτορα που ήταν ο καλύτερος πολεμιστής των Τρώων». Τη στιγμή που η Ανδρομάχη θα πονά ακούγοντας αυτά τα λόγια, προτιμά ο Έκτορας να 'ναι νεκρός. Να μην ακούσει το θρήνο της γυναίκας του... Δεν θα άντεχε το φιλότιμό του τον ξεπεσμό και την κατάντια. Ο πρώτος των Τρώων δεν θα άντεχε το βάρος της σκλαβιάς.
Διαβάζοντας αυτούς τους στίχους της Ιλιάδας μου ήρθε στο νου η Πηνελόπη Δέλτα. Αυτοκτόνησε όταν έμπαιναν οι γερμανοί στην Αθήνα. Δεν άντεχε κι αυτή τη σκλαβιά. Έγραψε πριν πεθάνει «Τώρα θέλω να δω την ελευθερία αυτή ψυχών και συνειδήσεων. Μα θα την δω άραγε;». Στη θέση της Ανδρομάχης σκέφτομαι την, πάλαι ποτέ κοιτίδα του πολιτισμού, Ελλάδα, που ακούει τις ειρωνείες και τους χλευασμούς. Κάτω από τη σκλαβιά της Ε.Ε.! Χωρίς να έχει ηγέτες να την ελευθερώσουν.
Θέλω κι εγώ να δω την ελευθερία των ψυχών και των συνειδήσεων. Και όχι της τσέπης. Να δω το φιλότιμο που φυλλοροεί, να θυμίσει αυτό του Έκτορα. Ειδάλλως ο θρήνος της Ανδρομάχης είναι πολύ κοντά. Και θα θρηνούμε ανήμποροι, μέσα στις στάχτες μας.
Διαβάζοντας αυτούς τους στίχους της Ιλιάδας μου ήρθε στο νου η Πηνελόπη Δέλτα. Αυτοκτόνησε όταν έμπαιναν οι γερμανοί στην Αθήνα. Δεν άντεχε κι αυτή τη σκλαβιά. Έγραψε πριν πεθάνει «Τώρα θέλω να δω την ελευθερία αυτή ψυχών και συνειδήσεων. Μα θα την δω άραγε;». Στη θέση της Ανδρομάχης σκέφτομαι την, πάλαι ποτέ κοιτίδα του πολιτισμού, Ελλάδα, που ακούει τις ειρωνείες και τους χλευασμούς. Κάτω από τη σκλαβιά της Ε.Ε.! Χωρίς να έχει ηγέτες να την ελευθερώσουν.
Θέλω κι εγώ να δω την ελευθερία των ψυχών και των συνειδήσεων. Και όχι της τσέπης. Να δω το φιλότιμο που φυλλοροεί, να θυμίσει αυτό του Έκτορα. Ειδάλλως ο θρήνος της Ανδρομάχης είναι πολύ κοντά. Και θα θρηνούμε ανήμποροι, μέσα στις στάχτες μας.
