Ενδιαφέρουσα η έρευνα στο ΒΗΜΑ (κλικ εδώ) που μας πληροφορεί πως εκτός την γνωστή απιστία στο γάμο λόγῳ τρίτου προσώπου, δυναμική εμφάνιση έχει κάνει και η «οικονομική» απιστία. Μας λέει λοιπόν:
Τρεις στους 10 αμερικανούς διαπράττουν "οικονομική απιστία" λέγοντας ψέματα στους συντρόφους τους για τα χρήματα που κερδίζουν, γεγονός που οδηγεί πολλά ζευγάρια σε διαζύγιο.
Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει νέα δημοσκόπηση της εταιρείας Harris Interactive, σύμφωνα με τα στοιχεία της οποίας το 31% των ζευγαριών που έχουν κοινό ταμείο κρύβουν από το έτερον ήμισυ μετρητά, τραπεζικούς λογαριασμούς, εισοδήματα και χρέη.
...Οι επιπτώσεις; Το 16% των ζευγαριών που διέπρατταν «οικονομική απιστία» οδηγήθηκαν στο διαζύγιο και το 11% σε προσωρινή διάσταση.
Σχεδόν δύο στους τρεις (ποσοστό 67%) δήλωσαν ότι η αποκάλυψη της απιστίας οδήγησε σε καβγά, ενώ το 42% είπε ότι μειώθηκε η εμπιστοσύνη που νιώθουν προς τον άλλον.
Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει νέα δημοσκόπηση της εταιρείας Harris Interactive, σύμφωνα με τα στοιχεία της οποίας το 31% των ζευγαριών που έχουν κοινό ταμείο κρύβουν από το έτερον ήμισυ μετρητά, τραπεζικούς λογαριασμούς, εισοδήματα και χρέη.
...Οι επιπτώσεις; Το 16% των ζευγαριών που διέπρατταν «οικονομική απιστία» οδηγήθηκαν στο διαζύγιο και το 11% σε προσωρινή διάσταση.
Σχεδόν δύο στους τρεις (ποσοστό 67%) δήλωσαν ότι η αποκάλυψη της απιστίας οδήγησε σε καβγά, ενώ το 42% είπε ότι μειώθηκε η εμπιστοσύνη που νιώθουν προς τον άλλον.
Λόγῳ της οικονομικής κρίσης, εμφανίστηκε ένα νέο είδος απιστίας εκτός από τη γνωστή της μοιχείας, η «οικονομική»! Αντί του τρίτου προσώπου λοιπόν, η πέτρα του... σκανδάλου είναι η οικονομική κατάσταση ενός εκάστου των συζύγων που παραμένει κρυφή από το έταιρον ήμισυ. Το γιατί παραμένει κρυφή σαφώς είναι το ζητούμενο. Ή όχι;
Αβίαστα θα συμπεράνουμε πως για να κρύβει κανείς τα κέρδη του, μάλλον θέλει να τα ξοδέψει σε δραστηριότητες... εκτός γάμου που ρέπουν προς το γνωστό είδος απιστίας. Αλλά αν κρύβει χρέη αντί για κέρδη, τότε τι; Προφανώς πρέπει να (ξανα)δούμε μερικά στερεότυπα της δυτικής κοινωνίας. Που σχετίζουν την τιμή και την υπόληψη του άνδρα με το εισόδημά του. Που δέχονται ευκολότερα τη γυναίκα που εξαρτάται οικονομικώς από τον άντρα, παρά το αντίστροφο. Κάτι που οδηγεί ουκ ολίγες γυναίκες όταν λένε πως ζητούν από τον άντρα «ασφάλεια», να εννοούν «χρήματα»! Με τέτοια στερεότυπα λοιπόν η απιστία περί οικονομικών έχει κάποια βάση...
Ωστόσο όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα κοινωνικά στερεότυπα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο κατά πόσο αντιλαμβάνονται τα ζευγάρια την έννοια του γάμου. Διότι ο γάμος δεν είναι πεδίο επίδειξης της ατομικής δραστηριότητας ούτε πεδίο ικανοποίησης του εγωισμού. Και για να πετύχει, ασφαλώς δεν στηρίζεται στα συμφέροντα αλλά στην αγάπη. Κάτι που «ενώνει» τον άντρα και τη γυναίκα. Τα προβλήματα λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίζονται συλλογικά. Αν ο καθένας διατηρεί παράλληλα με τη συζυγία, την ιδιωτική του ζωή (στο βαθμό που την είχε πριν το γάμο) τότε ο γάμος από «αγαπητική κοινωνία» υποβιβάζεται σε «εταιρική σύμβαση» κάτι που επί το πλείστον έχει ημερομηνία λήξεως.
Γι' αυτό λοιπόν τα ψέμματα στο γάμο αν εισχωρήσουν τότε αυτός έχει ήδη υποβιβαστεί και η αλήθεια θα επιφέρει οδυνηρές επιπτώσεις. Αν οι σύζυγοι όντως αγαπιούνται, θα πρέπει να παρακάμψουν τα όποια στερεότυπα υπάρχουν, μιας και η οικονομική κρίση δεν χτυπάει τον έναν μόνο αλλά και τους δύο αφού συζούν και δε συγκατοικούν. Αν δεχτούμε το υψηλό ποσοστό 42% που είπε ότι μειώθηκε η εμπιστοσύνη που νιώθουν προς τον άλλον, αυτό είναι καλός οιωνός για ένα διαζύγιο. Καλύτερα λοιπόν να υπάρχει ειλικρίνεια παρά έλλειψη εμπιστοσύνης. Και τα προβλήματα αντιμετωπίζονται καλύτερα από δύο.
