Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; (Λουκ. 13, 16)
Κι αυτή, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ, την οποία ο σατανάς είχε δέσει εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από αυτό το δεσμό, έστω και την ημέρα του Σαββάτου;
Ρωτάει ο Ιησούς τον αρχισυνάγωγο,δείχνοντας τη γυναίκα που μόλις είχε θεραπευτεί, αν αυτή η γυναίκα δεν θα έπρεπε να θεραπευτεί την ημέρα του Σαββάτου. Την προσφωνεί θυγατέρα του Αβραάμ γιατί αφενός είναι Ισραηλίτισσα και αφετέρου για να τονίζει την αξία της, ντροπιάζοντας τον αρχισυνάγωγο. Είναι και αυτή κληρονόμος της ουράνιας βασιλείας, οπότε η θεραπεία της δεν είναι προαιρετική αλλά υποχρεωτική. Μας λέει ο Κύριος, ότι ο σατανάς την είχε επί 18 έτη δεμένη και ήταν σκυμμένη. Την φθορά του μεταπτωτικού ανθρώπου την εκμεταλλεύεται ο διάβολος για να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορεί, συνεπώς ο Κύριος όχι απλώς θεραπεύει μια βιολογική ασθένεια αλλά πολεμά την διαβολική κακία. Στο πρόσωπο της συγκύπτουσας γυναίκας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προτυπώνεται η ανθρωπότητα που δέθηκε από την αμαρτία και ανίκανη να κοιτάξει ψηλά, περίμενε τον Κύριο να την ανορθώσει και να την αποκαταστήσει και πάλι. Η θεραπεία την ημέρα του Σαββάτου λοιπόν δεν είναι παράβαση του νόμου, αλλά η εκπλήρωση του μιας και ο νόμος δόθηκε για τον άνθρωπο. Ακόμη περισσότερο, εφόσον το Σάββατο δόθηκε για την ανθρώπινη ανάπαυση, εδώ ο νόμος βρήκε την πλήρη εφαρμογή του επειδή η γυναίκα αναπαύτηκε από την ασθένεια. Μπροστά στη σκληρότητα του αρχισυνάγωγου, ο Ιησούς αντιπαραβάλλει την ελεημοσύνη του Θεού, δείχνοντάς μας πως η θεραπεία, η βοήθεια και η συμπόνια προς τον πάσχοντα, προηγούνται των τυπικών νόμων και κανονισμών.
