Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Φωνὴ ἐν Ῥαμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ῥαχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. (Ματθ. 2, 18)
Ακούστηκε φωνή στη Ραμά: θρήνος, κλάμα και μεγάλος οδυρμός· η Ραχήλ κλαίει τα παιδιά της και δεν θέλει να παρηγορηθεί, γιατί δεν υπάρχουν πια.
Ο Ματθαίος αναφέρεται στον Ιερεμία (31, 15), όπου έγραψε για την αιχμαλωσία από τους ασσύριους γύρω στο 722 π.Χ. Βλέπει ο ευαγγελιστής στα γεγονότα της Βηθλεέμ, μια επανάληψη μίας ιστορικής τραγωδίας του Ισραήλ. Ο προφήτης βάζει τη Ραχήλ, η οποία ήταν θαμμένη κοντά στη Βηθλεέμ (35, 19), να θρηνεί για την κατάλυση του βόρειου βασιλείου, επειδή ήταν μητέρα του Ιωσήφ και του Βενιαμίν των οποίων οι φυλές κυριαρχούσαν στο βόρειο τμήμα. Ο Ματθαίος τη βάζει να θρηνεί για τα νήπια που έσφαξε ο Ηρώδης στη Βηθλεέμ. Η άρνηση παρηγοριάς, μαρτυρά ότι βίωσε τον ακραίο ανθρώπινο πόνο και την εμπειρία της απόλυτης απώλειας. Η πόλη Ραμά (στην περιοχή Βενιαμίν) ήταν το σημείο συγκέντρωσης των αιχμαλώτων πριν οδηγηθούν αλλού. Εδώ δεν έχουμε απλά μια προφητεία που εκπληρώνεται: έχουμε μία τυπολογική εκπλήρωση. Η σωτηρία ξεκίνησε μέσα από αίμα και δάκρυα και ο Μεσσίας εισήλθε στην ανθρώπινη ιστορία εν μέσῳ πόνου. Δημιουργείται ωστόσο η εντύπωση ότι ο μεν Σωτήρας σώζεται ενώ παθαίνουν τα βρέφη αντ' αυτού. Ο μικρός Ιησούς, ήδη άρχισε να καταδιώκεται και προστατεύεται. Δεν κατάργησε το κακό, αλλά το νικά μέσα από αυτό. Ο πόνος δεν εξωραΐζεται στην Αγία Γραφή αλλά παρουσιάζεται ωμά ενώ η ελπίδα βρίσκεται στο παιδί που σώθηκε. Τα βρέφη είναι οι σιωπηροί μάρτυρες της ουράνιας βασιλείας.
