ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν.
ὁ
δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε
ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων
μου εὐφρανθῶ. (Λουκ. 15, 28-29)
Αυτός τότε οργίστηκε και δεν ήθελε να εισέλθει, αλλά ο πατέρας του εξήλθε και τον παρακαλούσε να μπει μέσα. Εκείνος
αποκρίθηκε και είπε στον πατέρα του: “Ιδού, τόσα έτη σε υπηρετώ σαν
δούλος και ποτέ δεν παράβηκα εντολή σου, αλλά σ’ εμένα ποτέ δεν έδωσες
ένα κατσίκι, για να ευφρανθώ μαζί με τους φίλους μου.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του ασώτου, αντί να χαρεί για την επιστροφή του αδελφού του, κυριεύτηκε από οργή. Εκείνος που δεν έγειρε ποτέ απαιτήσεις για την περιουσία του πατέρα του, ένιωσε αδικημένος! Ενώ ο μικρότερος πήρε το μερίδιό του, εκείνος δεν ζήτησε ούτε καν ένα κατσίκι. Εκείνος που δούλευε υπάκουα στον πατέρα του, δεν πήρε τίποτα, ενώ ο μικρότερος αντί να τιμωρηθεί που σπατάλησε την περιουσία του, τον υποδέχτηκε ο πατέρας του με γιορτή! Αυτά σκεφτόταν και έσκαγε νευριασμένος. Με θιγμένο εγωισμό, δεν ήθελε ούτε καν να μπει στην οικία.
Η αλαζονεία του, τον έκανε θα θεωρεί πως μόνος αυτός ως υπάκουος, είχε δικαίωμα στην αγάπη του πατέρα του. Αντί να δει ότι ο αδελφός του σώθηκε από την αμαρτωλή ζωή που είχε επιλέξει και να χαρεί για την επιστροφή του, εξέφρασε παράπονα. Η εγωπάθειά του ζητούσε ικανοποίηση, ζηλεύοντας την υποδοχή στον άσωτο. Η μέχρι πρότινος υπακοή, δίνει τη θέση της στο πείσμα. Η αλαζονεία παρουσιάζεται σαν αδικία. Ο εγωισμός οδηγεί στον ανταγωνισμό για την πατρική αγάπη, οδηγώντας στο μίσος και την αποξένωση... Η καύχηση για την πίστη και την υπακοή στο Θεό, είναι δείγμα ότι αγνοούμε το θέλημά Του, και κυρίως, περιφρόνηση της αγάπης. Είναι η αιτία της εσωτερική μας απομάκρυνση από τη σωτηρία. Δεν πλησιάζουμε το Θεό με εγωιστικές διαμαρτυρίες, αλλά με την ταπεινότητα και την καρτερία. Ας μην ομοιάσουμε λοιπόν στο μεγαλύτερο αδελφό της παραβολής...
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
