Ακούμε στην παραβολή του ασώτου:
ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· (Λουκ. 15, 31)
Κι ο πατέρας του, του απάντησε: «παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου κι ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου.»
Μπροστά στον μεγαλύτερο γιο του, ο οποίος νευρίασε και ένιωσε αδικημένος που ο νεώτερος και άσωτος αδελφός του έλαβε πανηγυρικής υποδοχής ενώ είχε κατασπαταλήσει το μερίδιό του σε ασωτίες, ο πατέρας δεν προσπάθησε ούτε να τον μαλώσει, ούτε να τον ικετέψει. Του έδειξε με μία φράση, δυστυχώς όχι και τόσο προβεβλημένη, κάτι πολύ ρεαλιστικό. Ότι είναι δικό του, ανήκει και σε εκείνον. Δηλαδή μετέχει σε όλη την περιουσία. Κι εκείνος ήταν και είναι πάντοτε μαζί του. Ο μεγαλύτερος γιος είναι το παράδειγμα για το μικρότερο που έφυγε θαρρώντας ότι μακριά από τον πατέρα του θα έβρισκε ανώτερες ηδονές και απολαύσεις. Όμως και ο μικρότερος, είναι το (κακό) παράδειγμα για τον μεγαλύτερο. Διότι παρέμεινε και δεν έφτασε στο κατάντημα του μικρότερου.
Ο μεγαλύτερος σε μια στιγμή, έδειξε αδυναμία και έγινε ευάλωτος στον εγωισμό. Μόνος δίχως να είναι εκεί ο πατέρας του να τον βοηθήσει. Γι' αυτό και έτρεξε σ' εκείνον ο πατέρας του αμέσως. Την ώρα που το αίσθημα της αδικίας δίνει τη σκυτάλη στην οργή, δεν είναι εύκολο να συγκρατηθεί ο εγωισμός και εκστομούνται λόγια άδικα. Εκεί ο πατέρας από αγάπη για τον μεγαλύτερο γιο του, για να μην χάσει και αυτόν από τον εγωισμό, ήταν παρών συγκρατώντας τον με τον τρόπο του. Τον μικρότερο τον άφησε να «απολαύσει» τον εγωισμό του και να παραδειγματιστεί. Τον μεγαλύτερο όμως τον συνέτισε πριν τον παρασύρει ο εγωισμός σε περαιτέρω πράξεις. Ο ένας λοιπόν γίνεται παράδειγμα για τον άλλο, και οι δύο παράδειγμα για εμάς! Ας σκεφτούμε το ρεαλισμό του πατέρα και πριν νιώσουμε αδικημένοι από το Θεό, ας αναλογιστούμε αν με τον τρόπο του βρίσκεται δίπλα μας.
