καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ
μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν
ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. (Λουκ. 15, 20)
Και σηκώθηκε και ήρθε προς τον δικό του πατέρα. Ενώ
λοιπόν αυτός απείχε ακόμα μακριά, τον είδε ο πατέρας του και τον
σπλαχνίστηκε και, αφού έτρεξε, έπεσε πάνω στον τράχηλό του και τον
καταφίλησε.
Ο άσωτος υιός μετανιωμένος για την ακόλαστη ζωή που ακολούθησε, γύρισε πίσω. Στη στοργή και την ασφάλεια που του παρείχε ο πατέρας του. Ποιά θα έπρεπε να ήταν η στάση του πατέρα; Θα έλεγε κανείς, ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να τον επιπλήξει και να τον τιμωρήσει για ότι έκανε, αν όχι να μην τον δεχτεί και τον διώξει! Αυτήν την λαθεμένη νομικίστικη αντίληψη καλλιεργούν διάφοροι παραεκκλησιαστικοί για το Θεό. Ότι είναι τιμωρός και ότι μόνο η φοβέρα και οι αυστηρές ποινές συνετίζουν όσους παραστρατίσουν. Ότι όποιος παραβεί τις εντολές Του, θα αντιμετωπίσει την φοβερή και τρομερή οργή Του! Η δε μετάνοια και η αγάπη είναι ήσσονος σημασίας ενώπιον της αυστηρής και φοβερής δικαιοσύνης Του!
Εντούτοις, η παραβολή του Κυρίου μας δείχνει το πόσο μακριά από τη χριστιανική διδασκαλία βρίσκονται όλοι όσοι παρουσιάζουν το Θεό ως τιμωρό που αρέσκεται σε καταδίκες και ποινές. Νιώθοντας τη μετάνοια του ασώτου, καταχάρηκε τόσο πολύ, που έτρεξε να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει! Ούτε να του μιλήσει με αυστηρό τόνο, ούτε να του κάνει συστάσεις. Ένιωσε τη μετάνοια του υιού του και του πρόσφερε την αγκαλιά του. Του πρόσφερε την μοναδική προστασία από την αμαρτία. Και αυτήν την προσφέρει σε όλους μας. Δεν του αρέσουν οι ποινές, αλλά η μετάνοια. Κι όσοι του προσάπτουν ότι τιμωρεί και εκδικείται, ξεχνούν επικινδύνως ότι πρωτίστως μας αγαπά και μας περιμένει να επιστρέψουμε. Ας μη λησμονούμε, ότι επιστρέφουμε μόνο εκεί που ξέρουμε ότι μας περιμένουν με αγάπη και στοργή... Κι όσοι παρουσιάζουν το Θεό σαν φόβητρο, δυστυχώς βρίσκονται, ίσως εν αγνοίᾳ τους, πολύ μακριά Του...
