Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ (Γαλ. 2, 16)
γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος.
Ο απ. Παύλος λέει κάτι για να δείξει τη διαφορά μεταξύ της πίστης στο Χριστό (η οποία έχει βάση την αγάπη), και του νόμου της Π.Δ. Με τα έργα που προέρχονται από την τυπική εφαρμογή του νόμου δεν σώζεται κανείς. (Θυμίζει το ψαλμ. 142, 2 οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν). Προκύπτουν εύλογα δύο ερωτήματα: Αφού δεν σώζεται κανείς από την τήρηση του νόμου, τότε γιατί δεν έδωσε ο Θεός κάτι που να φέρνει σωτηρία, και όλοι όσοι πίστεψαν και μαρτύρησαν για το Θεό στην Π.Δ. ματαίως πίστεψαν; Πρώτον. Ο Θεός έδωσε το νόμο σε μια πρωταρχική μορφή, για να προετοιμάσει και παιδαγωγήσει τον άνθρωπο που δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τη σωτηρία. Με το Χριστό, αυτό τον νόμο τον τελειοποίησε. Πλέον μια αναγκαστική εν πολλοίς, εφαρμογή τυπικών διατάξεων, αντικαθίσταται από την πίστη και την εφαρμογή της ἐν Χριστῷ αγάπης. Οπότε η τήρηση εντολών δεν γίνεται από το φόβο της τιμωρίας αλλά από την αγάπη προς τον Κύριο. Δεύτερον. Όπως εξηγεί στο Εβρ. 11, 39-40 οι πιστοί της Π.Δ. δεν πίστεψαν και μαρτύρησαν άδικα. Απλά θα περίμεναν ώστε να σωθούν μαζί με τους πιστούς της ἐν Χριστῷ εποχής (της Κ.Δ.) εν συνόλῳ. Δηλαδή ως ένα σώμα θα απολαύσουν την ουράνια βασιλεία κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Η σωτηρία είναι ενιαία για όλους. Όπως για όλους είναι η ουράνια βασιλεία. Ούτε οι μεν να προηγηθούν, ούτε οι δε να έπονται. Ο νόμος λοιπόν της Π.Δ. μετά την έλευση του Κυρίου τέθηκε εν αχρειστίᾳ και πλέον δεν οδηγεί πουθενά. Εμείς έχουμε το «νέο» νόμο, το ευαγγέλιο, το οποίο ουσιαστικά είναι ο παλιός νόμος που τελειοποιήθηκε.
