Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· (Γαλ. 2, 20)
ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Xριστός ζει μέσα σε μένα·
Αυτή είναι η κορυφαία κατάσταση που πρέπει να επιδιώκει κάθε χριστιανός. Να μη ζούμε εμείς, αλλά να ζει ο Χριστός μέσα μας. Δεν ζω εγώ, λέει ο απ. Παύλος εννοώντας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό του. Αυτόν τον εαυτό του, τον θανάτωσε και μαζί του θανάτωσε την αμαρτωλή ζωή που έκανε. Τώρα μας λέει ότι ζει μέσα του ο Χριστός. Δηλαδή τον έχει κυριεύσει το πνεύμα του Κυρίου και το θέλημά Του δεσπόζει και κυβερνά τον Παύλο. Είναι εφικτό όμως αυτό και σε μας; Μήπως εδώ ο Παύλος δείχνει σημάδια έπαρσης; Ο Παύλος μας λέει αυτό που αισθάνεται και μας παρουσιάζει αυτό που κινεί τις πράξεις του. Δεν μας φέρνει τον εαυτό του ως παράδειγμα για να παρουσιάσει εαυτόν ως άγιο, κάτι που θα ήταν σημείο περηφάνειας και αλαζονείας. Το κάνει για να μας δείξει ότι αυτό που λέει είναι εφικτό. Δεν αναλώνεται σε θεωρίες, βερμπαλισμούς και μεγάλα λόγια. Ότι λέει, είναι εφαρμόσιμο, αρκεί να το θελήσουμε. Σαφώς δεν είναι κάτι το εύκολο που γίνεται άμεσα. Θέλει πολύ δουλειά για να καταφέρουμε αυτό που βίωσε ο Παύλος, αλλά στο χέρι μας είναι. Το θέλημά μας μπορεί να αλλάξει και να ταυτιστεί με αυτό του Κυρίου. Ο παλιός εαυτός μας, μέσα από τη διαρκή προσπάθεια, λίγο λίγο μπορεί να βελτιωθεί και να δώσει τη σκυτάλη σε έναν πλήρως ανακαινισμένο εαυτό που θα αντανακλά το πνεύμα του ευαγγελίου. Με την επίμονη άσκηση και την προσευχή μέσα μας, θα ανοίξει χώρος για να μπει ο Χριστός μόνιμα.
