Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ; (Β' Κορ. 2, 2)
Αν εγώ σας λυπώ, και ποιος είναι εκείνος που με ευφραίνει, παρά αυτός που λυπάται από μένα;
Ο απ. Παύλος, εξαιτίας παρεκτροπών των Κορινθίων, τους λέει κάτι πολύ λογικό μιας και τους κάνει παρατηρήσεις για τις πράξεις τους. Αφού εγώ, τους λέει, με το να σας επιπλήττω σας προκαλώ λύπη, τότε θα πρέπει να παίρνω χαρά από εκείνους που στενοχωρώ. Δείχνει οξύμωρο να χαίρεται ο Παύλος με το να προκαλεί λύπη. Χαιρόμαστε όταν προκαλούμε χαρά, και εν γένει όταν πράττουμε το καλό, το οποίο την προκαλεί τη χαρά. Εδώ, ο απόστολος ουσιαστικά, καλό πράττει με το να φέρνει λύπη. Διότι όσοι στενοχωρηθούν διαβάζοντας τις επιπλήξεις που τους γράφει, θα καταλάβουν τα λάθη τους και θα προσπαθήσουν να τα διορθώσουν. Αντιθέτως όσοι δεν δεχτούν αυτά που τους υποδεικνύει ο Παύλος και είτε αδιαφορήσουν είτε μειδιάσουν, τότε αυτοί θα στενοχωρήσουν τον απόστολο διότι θα αποτελέσουν πρόβλημα και ενδεχομένως ίσως χρειαστεί να απομακρυνθούν από τη σωτηρία που προσφέρει η Εκκλησία. Όσοι λοιπόν δείξουν ότι η συνείδησή τους δεν είναι πωρωμένη από τον εγωισμό τους, θα δείξουν μεταμέλεια. Και αυτή η μεταμέλεια είναι θεάρεστη. Πόσοι δεν έδειξαν μεταμέλεια και ο συγχωρέθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού (να θυμηθούμε την πόρνη που του άλειψε με μύρο τα πόδια και το ληστή πάνω στο σταυρό). Ή ακόμη καλύτερα, τον απ. Πέτρο, τον οποίο στενοχώρησε ο Ιησούς δείχνοντας την αλαζονεία που έδειχνε (π.χ. στο επεισόδιο που βούλιαξε στα κύματα). Έτσι και με τους Κορινθίους που θα στεναχωρηθούν από τον Παύλο, θα πάψουν να λοξοδρομούν και θα επανέλθουν στον ίσιο δρόμο. Αυτό πρέπει να φέρνει χαρά σε όλους μας όταν βλέπουμε ανθρώπους να εγκαταλείπουν την αμαρτία και να ξαναγυρίζουν στην Εκκλησία.
