Μιας και στις μέρες μας στην αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ) ψάχνουν για αρχηγούς, ή ορθότερα μεσσίες που θα αναστήσουν πεθαμένες παρατάξεις και ιδεολογίες που έδιναν το άλλοθι για μάσα και αριβισμό, βρήκα στο αρχείο μου, ένα σχετικό και σύντομο αρθράκι από την πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπία (22/2/2002) του Ρούσσου Βρανά. Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα, κατά τον λόρδο Άκτον, και τους πάντες, θα προσέθετα. Στέκομαι στην παρατήρηση ότι «ζούμε στην αντίφαση ότι η δημοκρατία είναι ιερή αλλά η πολιτική είναι νοσηρή». Οξύμωρο δεν είναι; Αφού η πολιτική απαρτίζεται από διεφθαρμένους, τους οποίους τους εκλέγουμε εμείς οπότε ανεχόμαστε/αποδεχόμαστε τη διαφθορά τους, τότε πως η δημοκρατία να μην είναι διεφθαρμένη; Η δημοκρατία απλά είναι φτιαγμένη για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα! Την τροποποίησαν δηλαδή οι πολιτικοί με βάση τα δικά τους μέτρα. Π.χ. ο νόμος για την (μη) ευθύνη των υπουργών που απαλλάσσει τους υπουργούς για το δυστύχημα στα Τέμπη. Αυτά τα ολίγα για τους φιλοδημοκράτες...
