πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω. (Α' Κορ. 16, 14)
Όλα τα έργα σας ας γίνονται με αγάπη.
Απλή η προτροπή του απ. Παύλου. Θα ίσχυε άραγε το αντίθετο για έναν χριστιανό; Όλα τα έργα του, έστω αρκετά, να μην γίνονται από αγάπη αλλά από σκοπιμότητα ή και μίσος; Πριν απαντήσουμε το αυτονόητο, ας δούμε καλύτερα τι μας λέει ο απ. Παύλος: μιλάει για όλες μας τις πράξεις. Ούτε για αρκετές, ούτε εξαιρεί κάποιες. Εδώ δεν χωράει το ναι μεν, αλλά... Συνεπώς λοιπόν, αν οτιδήποτε κάνουμε το κάνουμε με αγάπη, εννοώντας βεβαίως την ἐν Χριστῷ αγάπη (την ανιδιοτελή, άνευ εγωισμού), τότε δεν θα πράττουμε αμαρτίες! Γιατί αν κάποιος αγαπά τις αμαρτίες που πράττει, τότε αυτή του η αγάπη ουδεμία σχέση έχει με την αγάπη που δίδαξε και εφάρμοσε ο Κύριος... Οπότε η λοιπόν, αγάπη, λειτουργεί ως ένα ισχυρό εμπόδιο για παρεκτροπές. Επίσης, είτε έχουμε διώξει από μέσα μας το μίσος, είτε έχουμε καταφέρει να το ελέγχουμε. Για να γίνουν εφικτές αυτές οι δύο περιπτώσεις χρειάζεται αδιάλειπτη πνευματική άσκηση. Η ροπή προς το κακό δεν είναι κάτι που εύκολα τιθασεύεται. Πολλῷ δε μάλλον ο εγωισμός που καλλιεργεί πάθη και μίση. Και τέλος, αν μέσα μας κατορθώσαμε να έχουμε γαλήνη και αγάπη, τότε αυτό αν δεν το εξωτερικεύσουμε, σημαίνει δεν κατορθώσαμε μέσα μας τίποτα! Η αγάπη δεν περιορίζεται εντός μας, αλλά αποδίδει καρπούς στις εξωτερικές μας δραστηριότητες. Οπότε λοιπόν η προτροπή του απ. Παύλου, είναι προτροπή για σοβαρή προσπάθεια και αγώνα για την πνευματική μας προκοπή και εξέλιξη.
