Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. (Γαλ. 2, 17)
Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από το Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια!
Ο απ. Παύλος θέτει έναν πολύ απλό αλλά άτοπο συλλογισμό: Αφήσαμε το νόμο της Παλ. Διαθήκης για να σωθούμε ακολουθώντας τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά αμαρτήσαμε όπως οι ειδωλολάτρες. Φταίει γι' αυτό ο Χριστός; Ασφαλώς όχι. Αν έφταιγε ο Χριστός, τότε όλοι όσοι θα τον ακολουθούσαν πιστά, θα κατέληγαν στην αμαρτία. Η σωτηρία θα ήταν μια ουτοπία και ουσιαστικά ένα ψέμα. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ότι δεν ακολουθούμε αυτά που μας δίδαξε ο Κύριος. Είτε καθόλου, είτε πλημμελώς, είτε τα παρερμηνεύουμε και προσπαθούμε να τα πράττουμε με λάθος τρόπο. Αντί λοιπόν, να ψάχνουμε δικαιολογίες για το ότι έχουμε παρεκτραπεί και ξωκείλει από την οδό που μας άνοιξε ο Ιησούς προς τη σωτηρία, στο Χριστό, ας κοιτάξουμε εμείς τι δεν κάνουμε καλά. Αν δεν μπορούμε να δούμε τα σφάλματά μας, όπως η καμήλα δεν μπορεί να δει την καμπούρα της, ας αποτανθούμε στους πνευματικούς/εξομολόγους ιερείς. Το να ρίχνουμε το φταίξιμο στον Κύριο, είναι μικροπρέπεια και ανευθυνότητα, για να μη πω βλασφημία. Θυμίζει τον Αδάμ που αντί να ζητήσει συγγνώμη για την παρακοή του, έριχνε έμμεσα το φταίξιμο στο Θεό που του έδωσε τη γυναίκα που τον εξαπάτησε!
Το να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό, δεν είναι εύκολο. Είναι σταυρός (Μαρκ. 8, 34) και προϋποθέτει υπευθυνότητα και προσπάθεια. Αντιθέτως για την αμαρτία ο δρόμος είναι πανεύκολος...
