Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν· (Πράξ. 11, 27)
Εκείνες τις μέρες κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα προφήτες στην Αντιόχεια.
Τον καιρό που ήταν ο Βαρνάβας και ο Σαύλος (Παύλος) στην Αντιόχεια ήρθαν από τα Ιεροσόλυμα κάποιοι προφήτες. Στον επόμενο στίχο ένας εξ αυτών ονόματι Άγαβος προφήτεψε κάτι το οποίο χωρίς αντίρρηση το δέχτηκαν οι μαθητές. Περί προφητών γίνεται λόγος και σε παρακάτω κεφάλαια των Πράξεων (13, 1 & 15, 22) καθώς μας τους αναφέρει και ο Παύλος στην προς Κορ. Α' επιστολή (14, 30). Πουθενά δεν αμφισβητείται το προφητικό τους χάρισμα, και γίνονται δεκτοί εντελώς φυσιολογικά δίχως το θαυμασμό ή την καχυποψία που θα δείχναμε εμείς απέναντί τους, αν τους είχαμε ενώπιον μας σήμερα. Ποιοί ήταν αυτοί οι προφήτες που δρούσαν την εποχή της πρώτης εκκλησιαστικής κοινότητας; Προέρχονταν από τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών του Κυρίου; Κατ' αρχάς, στην εποχή που ιδρύεται η Εκκλησία, υπήρξαν πιστοί που είχαν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό και δέχτηκαν το κήρυγμά Του. Την ημέρα δε της Πεντηκοστής, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος δεν τα δέχτηκαν μόνο οι μαθητές κατ΄ αποκλειστικότητα. Ούτε οι μαθητές έγιναν οι μοναδικοί που θα διαχειρίζονταν αυτά τα χαρίσματα. Υπήρξαν ευσεβείς χριστιανοί που είχαν μεγάλη πίστη και δέχτηκαν και αυτοί χαρίσματα. Γι' αυτό και ήταν οικείο στην πρωτοχριστιανική κοινότητα να συναντούν προφήτες, οι οποίοι ότι προφήτευαν το έκαναν στο όνομα του Αγίου Πνεύματος και δεν έδειχναν έπαρση για αυτό. Δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου, η βαθιά και δυνατή πίστη εξασθένησε σε πολλούς χριστιανούς και τέτοιους χαρισματικούς ανθρώπους δεν συναντάμε πια, πλην κάποιους ελάχιστους μοναχούς, οι οποίοι ασκούνται καθημερινώς στον πνευματικό αγώνα και κάνουν πράγματα για εμάς αδιανόητα ώστε να προσπαθήσουμε να τα πράξουμε. Όπως η προσευχή, η ταπείνωση, η άσκηση εναντίον των παθών κ.α. Εκείνο τον καιρό λοιπόν, η πίστη ήταν μεγάλη και ανταμείβονταν από το Θεό. Όχι με υλικά αγαθά για τους πιστεύσαντες, αλλά με τη δυνατότητα να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους διά των θείων χαρισμάτων. Είναι (και πρέπει να επιδιώκεται) από τον κάθε χριστιανό, η χαρά της βοήθειας όπου υπάρχει ανάγκη. Το χάρισμα της προφητείας δεν δόθηκε ούτε για επίδειξη του προφήτη, ούτε για επίδειξη του Θεού, αλλά για να βοηθήσει και να ανακουφίσει τους έχοντας ανάγκη.
