Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; (Πραξ. 2, 7)
Είχαν μείνει όλοι εκστατικοί και με απορία έλεγαν μεταξύ τους: «Μα αυτοί όλοι που μιλάνε δεν είναι Γαλιλαίοι;
Τι πιο πιθανό να συμβεί σε όσους δουν ένα θαύμα, όπως αυτό που συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής, παρά μόνο η μεγάλη έκπληξη. (Παρακάτω ωστόσο στο στίχο 13 αναφέρονται και κάποιοι που χλεύασαν το θαύμα, αλλά ήταν λίγοι). Ξαφνικό και απρόσμενο δεν μπορούσε να μην εκπλήξει όλους αυτούς που βρίσκονταν μαζεμένοι αλλά προέρχονταν από διάφορα μέρη και δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, κάτι που δυσχέραινε την επικοινωνία μεταξύ τους. Επίσης, δεν είχαν (οι περισσότεροι) την εμπειρία της θαυματουργικής ενέργειας από το Θεό. Και το κυριότερο, δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι όλο αυτό ήταν κάτι σκηνοθετημένο. Αναμεταξύ τους κυριάρχησε η αυτονόητη απορία, «Μα όλοι αυτοί που μιλάνε (ξένες γλώσσες και ιδιώματα) δεν είναι Γαλιλαίοι; Εδώ, δεν το λένε υποτιμητικά, ότι τάχα οι Γαλιλαίοι ήταν συνώνυμο του αγράμματου, αλλά διότι οι Γαλιλαίοι όπως και στην ευρύτερη περιοχή, εν πολλοίς ήταν αγράμματοι. Πόσο μάλλον να γνώριζαν και ξένες γλώσσες. Τους φάνηκε λοιπόν πολύ περίεργο, το ότι εκτός του ότι τους ένωνε η πίστη τους στον Ιησού Χριστό, τώρα τους ενώνει και η γλώσσα. Ένα λογικό εμπόδιο στην εξάπλωση του ευαγγελίου, κατά έναν θαυματουργικό τρόπο, ξεπερνιέται. Το Άγιο Πνεύμα έκανε αισθητή την παρουσία του σε πολύ κόσμο ταυτόχρονα, όχι για να εντυπωσιάσει και να προκαλέσει δέος, αλλά για να τους ενώσει πνευματικά. Είναι πολύ σημαντική η επικοινωνία για να αντιληφθούν το κήρυγμα της αποστόλων, και ακόμα σημαντικότερη η μελέτη του. Μετά την έκσταση και την έκπληξη, αυτό το θαύμα, μπήκε σε λειτουργία με την ομιλία του Πέτρου. Συνεπώς δεν έγινε για επίδειξη...
