Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. (Πραξ. 11, 19)
Οι χριστιανοί που είχαν διασκορπιστεί από τα Ιεροσόλυμα, μετά το διωγμό που ακολούθησε το λιθοβολισμό του Στεφάνου, έφτασαν ως τη Φοινίκη, την Κύπρο και την Αντιόχεια. Σε κανέναν δεν κήρυτταν για το Χριστό παρά μόνο στους Ιουδαίους.
Διασκορπίστηκαν οι Χριστιανοί στις γύρω χώρες, φοβούμενοι για τη ζωή τους εξαιτίας το διωγμό εναντίον τους μετά το μαρτυρικό θάνατο του Στεφάνου. Έφυγαν βέβαια για να γλυτώσουν, αλλά δεν άφησαν τη δικονία τους στην κήρυξη του ευαγγελίου. Ο φόβος δεν ισοπέδωσε την πίστη τους. Δεν ήταν ευκαιριακοί και εφήμεροι ακόλουθοι του Κυρίου. Θα μπορούσαν να αποκηρύξουν το Χριστό και να έμεναν στα εδάφη και τις περιουσίες τους. Απλά, προστάτευσαν τη ζωή τους. Και συνάμα, συνέβαλαν στο να εξαπλωθεί το ευαγγέλιο και πέραν της Ιουδαίας. Στην αρχή ωστόσο, δεν κήρυτταν στους εθνικούς, αλλά μόνο στους Ιουδαίους. Από τη μία, υπήρχε ο φόβος μην αποκαλυφθεί η ιδιότητά τους σε εθνικούς και ενδεχομένως γίνει κάποιος διωγμός εναντίον τους. Απ' την άλλη, ήταν πιο εύκολο να προσεγγίσουν αυτούς που ήδη γνώριζαν το Θεό της Παλ. Διαθήκης. Επίσης, μην ξεχνάμε πως ακόμη δεν γίνει η αποστολική σύνοδος (κεφ. 15) όπου αποφασίστηκε πως οι εθνικοί αν ήθελαν να γίνουν χριστιανοί δεν θα έπρεπε να ακολουθούσαν πρώτα το Μωσαϊκό νόμο. Η θλίψη και ο φόβος λοιπόν εδώ, έφεραν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα της εξάπλωσης του χριστιανισμού.
