Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα. (Β' Τιμ. 3, 7)
...που πάντοτε μαθαίνουν και ποτέ δε δύνανται να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας.
Για ανθρώπους αμαρτωλούς μας μιλά ο απ. Παύλος, που ενώ μελετούν και θέλουν να μαθαίνουν, εντούτοις δεν μπορούν να γνωρίσουν την αλήθεια. Η μελέτη και απόκτηση γνώσεων είναι ασφαλώς επιθυμητή και επιβεβλημένη για τους χριστιανούς. Πόσο μάλλον για την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, όπου εκεί βρίσκεται η αλήθεια που μας παρέδωσε ο Κύριος. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τη μάθηση και τη μελέτη όχι ουσιωδώς, αλλά επιφανειακά, αποδεχόμενοι με μεγάλη ευκολία κάθε κενοφανή ή προοδευτικοφανή ιδέα, κάθε κούφια θεωρία όσο φιλοσοφημένη κι αν παρουσιάζεται. Παρασύρονται (αλλά και παρασύρουν) με μεγάλη ευκολία, από «φιλοσοφικές» αντιλήψεις που η μία αντικαθιστά την άλλη, στην προσπάθεια να προσεγγίσουν το θείο με βάση την αισθητική και τα πάθη του σύγχρονου ανθρώπου! Όσοι παραμένουν μακριά από την αλήθεια που μας δίδαξε ο Χριστός, η μάθηση αντί να τους βελτιώνει, περισσότερο τους αφήνει μετέωρους σε όποια πνευματική αναζήτηση έχουν, με αποτέλεσμα να τους γίνεται έκδηλη η ανοησία. Ας μην ομοιάσουμε σ' αυτούς κι ας μελετάμε το ευαγγέλιο του Κυρίου, κάνοντας βίωμα το λόγο Του.
