Μας λέει ο απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή:
Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. (15, 1)
Οφείλουμε, λοιπόν, εμείς οι δυνατοί να βαστούμε τις αδυναμίες των αδυνάτων και να μην αρέσουμε στους εαυτούς μας. Είναι χρέος αυτών που είναι στερεοί και δυνατοί στην πίστη, να δείχνουν ανοχή στις αδυναμίες όσων δεν έχουν προοδεύσει στην πίστη τους. Σφάλματα και πλανημένες ιδέες χαρακτηρίζουν όσους δεν έχουν ισχυρή πίστη, με συνέπεια να είναι ασταθείς στο να ακολουθήσουν το δρόμο του Κυρίου. Όπως ο Χριστός ενανθρωπίστηκε για τις αδυναμίες όλων μας, έτσι και οι πιο ισχυροί στην πίστη πρέπει να βοηθούν τους αδύνατους. Και όχι να τους αποξενώνουν και να τους κατακρίνουν.
Αν πράττουμε μόνο ότι μας ευχαριστεί και φροντίζουμε μόνο για τη δική μας ανάπαυση, τότε γινόμαστε πολύ αδύναμοι στην πίστη διότι επιδεικνύουμε έτσι μεγάλο εγωισμό. Χωρίς τη συνεισφορά στο συνάνθρωπο, φυλλοροεί η πνευματική μας προκοπή με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε από το δρόμο που χάραξε ο Κύριος. Μέσα από τη συνεισφορά στον άλλο, διά της αγάπης, δυναμώνουμε την πίστη και οδηγούμαστε προς την ουράνια βασιλεία.
