Όταν η κούραση της ημέρας φυλλορροεί τον οίστρο,
και η έμπνευση μπαίνει σε κατάσταση ύπνωσης, τότε η σκέψη μου ψάχνει απεγνωσμένα ένα μέσο για να πορευτεί στα μονοπάτια της φαντασίας... Και πιο κατάλληλο μέσο από την ποίηση δεν έχω ανακαλύψει ακόμη! Το παρακάτω ποίημα που αλίευσα από το ημερολόγιό που έχω στο γραφείο, «Μη μου θυμώσεις» της Νανάς Ρουμπελάκη, μου θύμισε τη δική μου έλλειψη πανδαισίας της δημιουργικής συμμετοχής, που δίχως ονειρικά φαντάσματα δεν μπορεί να έχει φωτισμένη παρουσία. Η ελπίδα για μια επανεκκίνηση της δημιουργικής έμπνευσης δεν σβήνει ποτέ, μιας και αργά ή γρήγορα, η εγρήγορση του μυαλού θα γεννήσει την ιδέα που απλά κυοφορείται σιωπηλά κάπου στο βάθος του μυαλού...
Σκέψεις μεταξύ νυχτερινού απολογισμού και πνευματικής διαφυγής στο ασαφές κάπου και στο αόριστο κάποτε!
