Όταν δροσίζει ο καιρός και σκάνε μύτη τα πρωτοβρόχια, τότε βρισκόμαστε στο φθινόπωρο. Όχι την αγαπημένη μου εποχή για να πω την αλήθεια. Και πολλών άλλων συνάμα θαρρώ. Μετά την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, είναι προάγγελος του χειμώνα, με άνοιγμα των σχολείων, με αλλαγή στη χειμωνιάτικη ώρα, με μελαγχολία, κλπ, κλπ. Αυτά τα πρωτοβρόχια πάντως, δεν μου αρέσουν καθόλου! Δε λέω, χρήσιμη η βροχή, αλλά δεν είμαι λάτρης της. Με κρατά σπίτι και ζορίζει τις μετακινήσεις μου. Δεν αρνούμαι ωστόσο, ότι έχει και αυτή τη γοητεία της, αρκεί να έχεις την ευχέρεια να την παρακολουθείς από το παράθυρο δίχως να πρέπει να ξεμυτήσεις από την οικιακή ασφάλεια και ζεστασιά.
Με αφορμή τις βροχές που κάνει αυτές τις μέρες, το παρακάτω ποίημα «Τα πρωτοβρόχια» του Γεωργίου Δροσίνη, που αλίευσα από το αναγνωστικό της Ε' Γυμνασίου «Νεοελληνικά Αναγνώσματα», από το μακρινό 1972, είναι όχι μόνο επίκαιρο, αλλά μας μεταδίδει την φθινοπωρινή διάθεση, και μας βοηθά να εγκλιματιστούμε στην μετακαλοκαιρινή εποχή. Δεν εύχομαι από τώρα καλό χειμώνα, αλλά αισιοδοξία! Πάντα χρήσιμη...
