Ακούμε στην αυριανή ευαγγελική περικοπή:
ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.
(Ιω. 20, 20)
τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο.
Η πρώτη επαφή του ανεστηθέντος Ιησού με τους μαθητές, ήταν να τους δείξει σημάδια ότι ήταν Εκείνος. Προφανώς ούτε ήθελε να τους τρομάξει, ούτε προσπάθησε πρώτα να τους εξιστορήσει το τι και πως. Κατευθείαν τους έδειξε τα σημάδια πως ούτε φάντασμα έβλεπαν, ούτε ήταν κάποιος σωσίας Του. Οι μαθητές ήταν ήδη πολύ τρομοκρατημένοι και από τη σταύρωση του Ιησού και από το ότι έμαθαν από τις μυροφόρες πως ο τάφος άνοιξε, το σώμα του δεν ήταν πλέον ούτε εκεί, κι Εκείνος αναστήθηκε (Μαρκ. 16, 6). Αν και τους είχε προφητέψει πριν πάνε στην Ιερουσαλήμ ότι θα αναστηθεί (Ματθ. 16, 21) εκείνοι ξεχνώντας αυτήν την προφητεία είχαν περιέλθει σε κατάσταση απόγνωσης και φόβου. Δεν χρειάστηκε καν να δείξει όλα τα σημάδια στο σώμα του (δεν έδειξε τα πόδια του), και οι μαθητές πείστηκαν για το θαύμα της ανάστασης. Ο Ιωάννης δε, για πρώτη φορά στο ευαγγέλιό του, τον αποκαλεί Κύριο δείχνοντας ότι ο Χριστός πλέον είναι ο αναστηθής θεάνθρωπος. Τι πιο αυτονόητο να πλημμυρίσουν επιτέλους από χαρά. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο και για τον εαυτό του και με το να δουν τα σημάδια στο σώμα Του, είχαν τα πιο αδιάσειστα πειστήρια για τη θεότητα Του.
Δεν θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα τεκμήρια που είχαν μπροστά τους οι δέκα μαθητές; Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς φερ'ειπείν, ήταν αυτόπτες μάρτυρες θαυμάτων και παρέμεναν σταθερά στην άρνηση και τη δυσπιστία. Όχι, γιατί οι μαθητές και είχαν δεκτικές καρδιές, δίχως την εγωιστική αρτηριοσκλήρωση του νου, και είχαν μαζί τους τον Χριστό. Η παρουσία του τους έφερε την εσωτερική ειρήνη και γαλήνη. (Στον προηγούμενο στίχο τους λέει «εἰρήνη ὑμῖν») Πως λοιπόν να συνεχίσουν να αμφισβητούν την Αλήθεια που ήδη την αισθάνονταν; Σε αυτήν την κατάσταση χαράς πρέπει να βρίσκονται οι χριστιανοί, όχι μόνο την Κυριακή του Πάσχα, αλλά πάντοτε. Αν αφήσουν τον Κύριο να βρίσκεται μέσα τους περιορίζοντας την εγωπάθεια, αν ανοίξουν το νου τους να εισέλθει το Φως, τότε ο φόβος, η μοναξιά δίνουν τη θέση τους στη χαρά. Την εσωτερική πνευματική χαρά. Από αυτήν αντλείται το κουράγιο και η πίστη για το δύσκολο βίο επί της γης. Κι αυτή τη χαρά την τεκμηριώνει ο Χριστός, με τον τρόπο του, πολύ τακτικά.
τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο.
Η πρώτη επαφή του ανεστηθέντος Ιησού με τους μαθητές, ήταν να τους δείξει σημάδια ότι ήταν Εκείνος. Προφανώς ούτε ήθελε να τους τρομάξει, ούτε προσπάθησε πρώτα να τους εξιστορήσει το τι και πως. Κατευθείαν τους έδειξε τα σημάδια πως ούτε φάντασμα έβλεπαν, ούτε ήταν κάποιος σωσίας Του. Οι μαθητές ήταν ήδη πολύ τρομοκρατημένοι και από τη σταύρωση του Ιησού και από το ότι έμαθαν από τις μυροφόρες πως ο τάφος άνοιξε, το σώμα του δεν ήταν πλέον ούτε εκεί, κι Εκείνος αναστήθηκε (Μαρκ. 16, 6). Αν και τους είχε προφητέψει πριν πάνε στην Ιερουσαλήμ ότι θα αναστηθεί (Ματθ. 16, 21) εκείνοι ξεχνώντας αυτήν την προφητεία είχαν περιέλθει σε κατάσταση απόγνωσης και φόβου. Δεν χρειάστηκε καν να δείξει όλα τα σημάδια στο σώμα του (δεν έδειξε τα πόδια του), και οι μαθητές πείστηκαν για το θαύμα της ανάστασης. Ο Ιωάννης δε, για πρώτη φορά στο ευαγγέλιό του, τον αποκαλεί Κύριο δείχνοντας ότι ο Χριστός πλέον είναι ο αναστηθής θεάνθρωπος. Τι πιο αυτονόητο να πλημμυρίσουν επιτέλους από χαρά. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο και για τον εαυτό του και με το να δουν τα σημάδια στο σώμα Του, είχαν τα πιο αδιάσειστα πειστήρια για τη θεότητα Του.
Δεν θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα τεκμήρια που είχαν μπροστά τους οι δέκα μαθητές; Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς φερ'ειπείν, ήταν αυτόπτες μάρτυρες θαυμάτων και παρέμεναν σταθερά στην άρνηση και τη δυσπιστία. Όχι, γιατί οι μαθητές και είχαν δεκτικές καρδιές, δίχως την εγωιστική αρτηριοσκλήρωση του νου, και είχαν μαζί τους τον Χριστό. Η παρουσία του τους έφερε την εσωτερική ειρήνη και γαλήνη. (Στον προηγούμενο στίχο τους λέει «εἰρήνη ὑμῖν») Πως λοιπόν να συνεχίσουν να αμφισβητούν την Αλήθεια που ήδη την αισθάνονταν; Σε αυτήν την κατάσταση χαράς πρέπει να βρίσκονται οι χριστιανοί, όχι μόνο την Κυριακή του Πάσχα, αλλά πάντοτε. Αν αφήσουν τον Κύριο να βρίσκεται μέσα τους περιορίζοντας την εγωπάθεια, αν ανοίξουν το νου τους να εισέλθει το Φως, τότε ο φόβος, η μοναξιά δίνουν τη θέση τους στη χαρά. Την εσωτερική πνευματική χαρά. Από αυτήν αντλείται το κουράγιο και η πίστη για το δύσκολο βίο επί της γης. Κι αυτή τη χαρά την τεκμηριώνει ο Χριστός, με τον τρόπο του, πολύ τακτικά.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
