Ακούμε στην αυριανή ευαγγελική περικοπή:
ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. (Ιω. 20, 24)
Του έλεγαν λοιπόν οι άλλοι μαθητές: «Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας». Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ αν δεν δω στα χέρια του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, και δε βάλω το χέρι μου στη (λογχισμένη) πλευρά του, δε θα πιστέψω».
Ο απουσιάσας Θωμάς δεν πίστευε τους υπόλοιπους μαθητές που του είπαν ότι είδαν τον Κύριο αναστημένο. Λες και παρά τον φόβο που βρίσκονταν οι μαθητές εκείνες τις ημέρες όπου ελάμβανε χώρα το πάθος του Χριστού, είχαν όρεξη για μακάβρια αστεία, ή έπαθαν ομαδική παράκρουση και έβλεπαν οράματα. Βέβαια, είναι λογική η δυσπιστία στο νέο της ανάστασης, αλλά η δική του θα έπρεπε να είναι λιγότερη των υπολοίπων, μιας και του το επιβεβαίωναν όχι μόνο οι μυροφόρες αλλά και οι δέκα φίλοι του, μαθητές. Είναι εύλογο να ειπωθεί, ότι αν ο καθένας μας ζητούσε να δει και να ψηλαφίσει τον Ιησού, τότε δεν θα έπρεπε ποτέ Εκείνος να αναληφθεί και η πίστη θα αποδομούνταν μιας και θα είχαμε ζωντανή την έμπρακτη απόδειξη. Επιπλέον δε, και ζωντανό να τον είχαν ενώπιόν τους οι κακόπιστοι, δεν θα πείθονταν...
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια αμφιταλάντευση στην πίστη των μαθητών. Τρανό παράδειγμα ο Πέτρος, που βούλιαζε στα κύματα ή απαρνιόταν τον Κύριο πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις... Ο Θωμάς δεν ήταν κακόπιστος. Φοβισμένος ήταν και είχε ανάγκη στήριξης. Επαλήθευση ζητούσε για να αναζωπυρωθεί μέσα του η φλόγα της πίστης. Δεν ήταν μαζί με τους δέκα όταν τους επισκέφθηκε ο Ιησούς και ένιωσε μοναξιά που του θόλωσε το νου. Ας τον θυμόμαστε όλοι εμείς που εύκολα δυσπιστούμε για τον Κύριο, ειδικά όταν δεν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις μας. Και μην τον λησμονούμε το Θωμά όταν πάνε καλά τα πράγματα στη ζωή μας. Αλλά και σε μεγάλες δυσκολίες, αντί να νιώθουμε μόνοι και εύκολα τα βάζουμε με τον Χριστό και τον αμφισβητούμε, ας σκεφτούμε ότι ακόμη και μαθητές του δοκιμάστηκαν στην πίστη τους. Ο Κύριος, όσο δεν τον διώχνουμε, με τον τρόπο του βρίσκεται κοντά μας, έτοιμος να ψηλαφίσουμε εμείς Αυτόν και Εκείνος την πίστη μας. Η αμφισβήτηση δεν είναι κακή, αρκεί να μην γίνεται το άλλοθι για την απιστία μας!
