Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. (Ματθ. 15, 22)
Τότε μια γυναίκα Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: «Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο».
Μία γυναίκα που δεν ήταν Ιουδαία, ζήτησε επίμονα τη βοήθεια του Κυρίου. Μία Ελληνικής καταγωγής κάτοικος της Συριακής Φοινίκης. Οι Φοίνικες καλούνταν Χαναναίοι επειδή ήταν οι αρχαίοι κάτοικοι της Χαναάν. Τι περίεργο! Μία γυναίκα που δεν είχε μεγαλώσει με το Νόμο της Παλ. Διαθήκης, προσφώνησε τον Ιησού, Υιό του Δαυίδ, λες και γνώριζε τα περί της ελεύσεως του Μεσσία! Κάτι που δεν είχαν αντιληφθεί ούτε καν μαθητές Του..! Αντί να πει, ελέησε τη θυγατέρα μου, ζήτησε έλεος για την ίδια. Το πρόβλημα του παιδιού της ήταν και δικό της. Και δεν ήταν κάποια σωματική ασθένεια ώστε να πει κανείς ότι προσέτρεξε σε κάποιον προφήτη-θεραπευτή. Αλλά δαιμονισμός. Συνεπώς, εκείνη πήγε σε κάποιον που πίστευε ότι ήταν τουλάχιστον, άνθρωπος του Θεού. Εδώ φαίνεται ότι ήταν γυναίκα με πίστη. Αντιλήφθηκε ότι πήγε στον Υιό του Δαυίδ, και επέμεινε για έλεος. Όχι μόνο για την προφανή θεραπεία, αλλά για τις αμαρτίες της που προκάλεσαν το δαιμονισμό στην κόρη της. Και η δυνατή πίστη της, η οποία δοκιμάστηκε (στους επόμενους στίχους) από τον Κύριο, επέφερε την θεραπεία.
