ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.
ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ.
(Ματθ. 15, 23-24)
Εκείνος δεν της αποκρίθηκε λέξη. Τότε πλησίασαν οι
μαθητές του και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Διώξε την, γιατί κράζει από
πίσω μας». Αυτός αποκρίθηκε και είπε: «Δεν αποστάλθηκα παρά μόνο στα πρόβατα τα χαμένα του οίκου Ισραήλ».
Εδώ έχουμε ένα δύσκολο αγιογραφικό εδάφιο. Εύκολα κανείς θα απορήσει με τη στάση του Ιησού προς τη Χαναναία που προσέρτεξε σ' Αυτόν για να βοηθήσει τη δαιμονισμένη κόρη της. Από τη μια, αυτή η γυναίκα άνηκε σε ένα ειδωλολατρικό και διεφθαρμένο λαό. Από την άλλη οι μαθητές παρεκάλεσαν τον Κύριο να της ικανοποιήσει το αίτημά της, μόνο και μόνο γιατί τους ενοχλούσαν οι φωνές της.
Ο Ιησούς, εξέτασε την πίστη της Χαναναίας, και αδιαφόρησε για το αν οι φωνές της προκαλούσαν τις επικρίσεις των ανθρώπων. Τη δοκίμασε λέγοντάς της πως ήρθε για τα χαμένα πρόβατα του Ισραήλ. Της έδωσε την ευκαιρία να ταπεινωθεί και να δείξει ότι δεν πήγε κοντά Του μόνο ευκαιριακά. Και το μεγαλείο της ταπεινής Χαναναίας φανέρωσε εμπράκτως ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε για όλους τους ανθρώπους.
Αυτήν την ταπείνωση και αυτό το μεγαλείο ψυχής ζητάει από εμάς ο Χριστός. Να μην θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο της θείας χάριτος και να μένουμε στην απομόνωση, αλλά να δείχνουμε την πίστη μας στις δοκιμασίες.
