ΤΗΣ ΠΟΝΗΡΙΑΣ ΤΕΧΝΙΤΗ ΑΧΟΡΤΑΓΕ...

«κερδαλέος κ᾿ εἴη καὶ ἐπίκλοπος ὅς σε παρέλθοι

ἐν πάντεσσι δόλοισι, καὶ εἰ θεὸς ἀντιάσειε.

σχέτλιε, ποικιλομῆτα, δόλων ἆτ᾿, οὐκ ἄρ᾿ ἔμελλες,

οὐδ᾿ ἐν σῇ περ ἐὼν γαίῃ, λήξειν ἀπατάων

μύθων τε κλοπίων, οἵ τοι πεδόθεν φίλοι εἰσίν.

(Οδύσσεια Ν, 291-295)

(«Στην πονηριά αν κανείς παράβγαινε μαζί σου, ακόμα ας ήταν
θεός, ανάγκη πλήθος να 'ξερε πλανέματα και δόλους!
Της πονηριάς τεχνίτη αχόρταγε, πια αλήθεια δε βαστιέσαι!
Μηδέ στη χώρα σου είπες φτάνοντας τις πονηριές ν᾿ αφήσεις

και τις ψευτιές, που λες και χαίρεσαι, σαν που 'ναι φυσικό σου!)

Διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια, θαρρείς ότι απευθύνονται στους τωρινούς πολιτικούς μας ταγούς! Ωστόσο η θεά Αθηνά τα απευθύνει στον Οδυσσέα. Μια προσωπικότητα που εκπροσωπεί μια νέα εποχή εισάγοντας τη διπλωματία, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους ήρωες της Ιλιάδας που αντιπροσώπευαν μόνο την πολεμική ανδρεία. Στο δόλο και στην πονηριά, λοιπόν ο Οδυσσέας ξεπερνούσε και τους θεούς. Ένα προσόν με... κέρδη όπως η άλωση της Τροίας.

Ποιά η διαφορά του Οδυσσέα με τους σημερινούς πολιτικάντηδες; Εκείνος έδιωξε 300 μνηστήρες που έτρωγαν το βιός του, ενώ οι σημερινοί υποκλίνονται σε 3 (τρόικα) που δυναστεύουν τον τόπο... Εκείνος χρησιμοποιούσε την πονηριά για να αποφεύγει κινδύνους, οι σημερινοί για να κοροϊδεύουν τους πολίτες προς ίδιον όφελος... Εκείνος δεν ζήτησε έξωθεν βοήθεια για τη σωτηρία της Ιθάκης... Μεγάλες οι διαφορές. Άλλου είδους η πονηριά του Οδυσσέα και άλλου είδους των πολιτικάντηδων μας. Ο πρώτος έμεινε στην (παγκόσμια) ιστορία ως λαμπρό παράδειγμα, οι σημερινοί θα περάσουν στην (ελληνική) ιστορία ως παραδόπιστοι, πατριδοκάπηλοι, δωσίλογοι...

Όπως και να 'χει, ήταν τιμητικό τότε να εκθειάζεται κανείς για την πονηριά του, από μια θεά. Σήμερα η πονηριά δεν είναι αρετή γιατί δεν χρησιμοποιείται για καλό σκοπό. Κάποιοι προτιμούν τη λέξη εξυπνάδα. Μόνο που η πονηριά την προϋποθέτει. Χωρίς αυτήν, καταντάει τραγελαφική. Πόσο λοιπόν μακριά είμαστε από τον πολυμήχανο Οδυσσέα που συνεχίζει να γοητεύει τους μελετητές και όχι μόνο; Πόσο διαφέρουμε από αυτούς για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι; Κορόιδα γίναμε μερικών πονηράκηδων κομπιναδόρων... Φτάσαμε να είμαστε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εκθειάζει η Αθηνά. Εντελώς...

Άλλος κόσμος, οι Έλληνες του Ομήρου, άξιοι θαυμασμού, αυθεντικοί και προς μίμησιν!