καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. (13, 2)
Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Το να είναι κανείς προφήτης και διδάσκαλος των πάντων (!) δεν αρκεί αυτό το χάρισμα για να δώσει ουσιαστική αξία στην ανθρώπινη υπόσταση. Ούτε και το να κατέχει κανείς τέτοια πίστη που να μετακινεί βουνά. Δεν είναι τα χαρίσματα και οι αρετές που μας κάνουν άξιους για την ουράνια βασιλεία. Αυτά είναι εφήμερα, όπως εφήμερη είναι και η παρουσία μας στη γη. Αυτό που κάνει την ανθρώπινη οντότητα ξεχωριστή και την οδηγεί προς το «καθ' ομοίωσιν» είναι η αγάπη. Αγάπη ανιδιοτελής και όχι επιβαλλόμενη.
Η πίστη μας πρέπει να είναι πάντα αδιάσπαστη με την αγάπη. Χωρίς αυτήν, η πίστη μπορεί μεν να υπάρχει και να μετακινεί βουνά. Όμως ο Θεός προτιμά λίγη αγάπη από τα όσα θαυμαστά της πίστης που εκπλήσσουν τους ανθρώπους. Ο έχων μόνο την πίστη, δεν θα μπορεί να ωφεληθεί από αυτήν. Η αγάπη είναι η στέρεα βάση για την ανάπτυξη των χαρισμάτων μας και την ωφέλειά που θα έχουν στο συνάνθρωπό μας.
Η πίστη μας πρέπει να είναι πάντα αδιάσπαστη με την αγάπη. Χωρίς αυτήν, η πίστη μπορεί μεν να υπάρχει και να μετακινεί βουνά. Όμως ο Θεός προτιμά λίγη αγάπη από τα όσα θαυμαστά της πίστης που εκπλήσσουν τους ανθρώπους. Ο έχων μόνο την πίστη, δεν θα μπορεί να ωφεληθεί από αυτήν. Η αγάπη είναι η στέρεα βάση για την ανάπτυξη των χαρισμάτων μας και την ωφέλειά που θα έχουν στο συνάνθρωπό μας.
