Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; (Γαλ. 2, 17)
Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από το Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία;
Ο συλλογισμός του απ. Παύλου, ξεχωρίζει τον Κύριο από το αποτέλεσμα της δικής μας προσπάθειας, ειδικά αν αυτή αποδίδει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αν δηλαδή εμείς ενώ θέλαμε να σωθούμε ακολουθώντας τη διδασκαλία του Χριστού, καταλήξαμε να γίνουμε αμαρτωλοί, φταίει ο Χριστός γι' αυτό; Πρώτα πρέπει να εξετάσουμε το γιατί βρεθήκαμε στην λάθος κατεύθυνση. Μήπως δεν κατανοήσαμε σωστά το ευαγγέλιο; Μήπως πέσαμε θύματα πλανεμένων αιρετικών και απορρίψαμε τις υποδείξεις της Εκκλησίας; Μήπως ενώ γνωρίζαμε το τι πρέπει να κάναμε αλλά το κάναμε πλημμελώς και παράλληλα πράτταμε και αμαρτίες; Ή μήπως κουραζόμαστε εύκολα και αναβάλουμε την προσπάθεια; Μετά, πρέπει να δούμε τι μπορούμε να διορθώσουμε και πως, ώστε να αλλάξουμε ρότα. Έπειτα, να κάνουμε μια αυτοκριτική, εστιάζοντας στο αν όντως έχουμε τη δύναμη να πάμε κόντρα στην εγωπάθεια και να τιθασεύσουμε τον εγωκεντρισμό που μας σπρώχνουν στην αμαρτία. Όντως, αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι της όλης διαδικασίας. Και τέλος, κάτι αυτονόητο. Να στραφούμε για βοήθεια στην Εκκλησία. Εκεί υπάρχουν ικανοί και έμπειροι ιερείς που ως πνευματικοί και εξομολόγοι, μπορούν να βοηθήσουν. Βέβαια, ελλοχεύει η παγίδα, να νομίσουμε ότι η ἐν Χριστῷ σωτηρία είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, είναι ανέφικτη ή απευθύνεται μόνο σε άγιους, και παρά την καλή μας θέληση, δεν είναι τελικά για εμάς. Αν υποτιμάμε τον εαυτό μας ή μας έχει κυριεύσει η ραθυμία, τότε βρήκαμε έτσι το κατάλληλο άλλοθι! Όπως και να 'χει, αν θέλουμε τη σωτηρία, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, γνωρίζοντας ότι είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για τη λάθος πορεία. Ο Χριστός μπορεί ασφαλώς να βοηθήσει, αρκεί να θέλουμε να δεχτούμε τη βοήθειά του...
