Όταν το φθινόπωρο προαναγγέλλει το χειμώνα, τότε ο μουντός καιρός αποπνέει λίγη μελαγχολία και σε συνδυασμό με τη βροχούλα και τη σκοτεινή μέρα, η διάθεση χάνεται, το κέφι φυλλοροεί και η όρεξη παίρνει ρεπό! Οι βαρετές μέρες μόνο με υπομονή περνάνε και με ότι διεγείρει το πνεύμα... Το παρακάτω ποίημα της Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου, από τη συλλογή «Αθόρυβοι Μύθοι» (Ζάθεον Πυρ, Κύθηρα 2015) μου θυμίζει το φθινόπωρο ή κάτι από τη μελαγχολία του. Αλήθεια, υπάρχουν σύννεφα που να ρίχνουν ασημένια δάκρυα; Μπορεί να υπάρχουν, ποιός ξέρει;
