Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. (Β' Κορ. 12, 5)
Γι’ αυτόν τον άνθρωπο θα καυχηθώ· για τον εαυτό μου όμως δε θα καυχηθώ, παρά μόνο για τις ασθένειες μου.
Θα καυχηθεί ο απ. Παύλος για τον εαυτό του, ο οποίος αξιώθηκε από τον Θεό να βρεθεί στον παράδεισο και να ακούσει αλήθειες που δεν επιτρέπεται να αποκαλύψει, αλλά ταυτοχρόνως δεν θα καυχηθεί για τον εαυτό του! Όχι, ο Παύλος δεν αναφέρεται σε κάποιον άλλο, ο ίδιος παραμένει. Όμως θέλει ουσιαστικά να αποφύγει την καύχηση και τον κομπασμό για την εκ Θεού ύψιστη τιμή που έλαβε. Σκοπός του είναι να δείξει ότι παραμένει ως ένας απλός άνθρωπος που βρίσκεται σε διαρκή αγώνα για βρίσκεται στην οδό προς τη σωτηρία. Δεν επαφίεται στο θαύμα του παρελθόντος και ούτε ενδιαφέρεται να δρέπει δάφνες γι' αυτό. Γι' αυτό και «αποστασιοποιείται» τρόπῳ τινά από τον τότε εαυτό του και επικεντρώνεται στον ίδιο, όταν επικοινωνεί με τους Κορίνθιους. Θέλει να μεταδώσει το παράδειγμά του και προς τούτο λέει ότι θα καυχηθεί για τις ασθένειές του. Συνήθως καυχόμαστε για την καλή μας υγεία, αλλά όχι για τις ασθένειες μας. Το εξηγεί παρακάτω (στχ. 9-10), με το να έχει ασθένειες, φαίνεται καλύτερα η δύναμη που του δίνει ο Κύριος για να ανταπεξέλθει στο έργο του. Αυτή η «καύχηση» του Παύλου, δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να επιδιώκουμε να ασθενούμε, αμελώντας για την υγεία μας. Ουσιαστικώς δεν είναι καύχηση αλλά μια διαπίστωση που πρέπει να μας ενισχύει στα δύσκολα. Να γνωρίζουμε δηλαδή, ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τον πνευματικό μας αγώνα λόγῳ μιας ασθένειας και αντί να απογοητευόμαστε να στρεφόμαστε για ενδυνάμωση στον Κύριο.
