Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες. (Ρωμ. 12, 13)
Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδερφούς.
Δύο προτροπές δίνει (και σε μας) ο απ. Παύλος. Πρώτα όμως να εξηγηθεί γιατί ονομάζει «αγίους» τους χριστιανούς. Αυτήν την προσφώνηση την ακούμε και σήμερα, συνήθως για μητροπολίτες ή ηγουμένους. Είναι όλοι τους άγιοι; Η λέξη άγιος εδώ, έχει τη σημασία αυτού που έχει κληθεί στον αγιασμό. Αυτού που μετέχει στην αγιότητα που παρέχει η Εκκλησία. Κατ' επέκτασιν σήμερα, καλούμε άγιο κάποιον εν ζωή, όταν αυτός μεταδίδει την αγιότητα (δηλ. είναι ιερωμένος). Η προτροπή περί βοηθείας των άλλων χριστιανών, δεν αντιτίθεται στη βοήθεια οποιουδήποτε έχει ανάγκη. Εξάλλου ο Κύριος βοηθούσε τους πάντες ανεξαρτήτως καταγωγής ή θρησκεύματος. Απλώς εδώ ο Παύλος τονίζει τι πρέπει να κάνουν τα μέλη της Εκκλησίας εντός της εκκλ. κοινότητας. Δεν σημαίνει δηλαδή, το ότι όσοι βρίσκονται στην εκκλ. κοινότητα, δεν έχουν ανάγκες ή δεν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Η δεύτερη προτροπή, είναι κάπως πιο... δύσκολη. Εύκολο είναι το να δώσεις ένα ποσόν για φιλανθρωπία και να ξεμπερδεύεις, αλλά να παραχωρήσεις το σπίτι σου... Κάπως έτσι δεν σκεφτόμαστε σήμερα; Μη λησμονούμε ότι τότε οι χριστιανοί βρίσκονταν μέρη που αλλού ήταν αφιλόξενα γι' αυτούς ή εχθρικά. Συνεπώς, ήταν σημαντικό να βρίσκει, όποιος χριστιανός ταξίδευε, σπίτια που θα ήταν καλοδεχούμενος. Η επιδίωξη λοιπόν προς φιλοξενία, είναι κάτι που συνέβαλε στην ενότητα των κατά τόπους εκκλ. κοινοτήτων. Σήμερα αν μας το προέτρεπε αυτό η Εκκλησία, μάλλον δεν θα μας έβρισκε πρόθυμους, ε; Η αποξένωση είναι γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα, και περί της ενίσχυσης των δεσμών μεταξύ των μελών της, πρέπει να καταβάλλει η Εκκλησία μεγάλες προσπάθειες.
