Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
...εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε. (Ρωμ. 12, 14)
Να ζητάτε την ευλογία του Θεού για όλους κι όχι να καταριέστε.
Πολλές φορές στην Αγία Γραφή γίνεται λόγος για τις πράξεις μας, εκ των οποίων θα κριθούμε, που φανερώνουν την πίστη μας. Εδώ ο απ. Παύλος αναφέρεται στα λόγια μας. Καλύτερα να ευλογούμε παρά να ξεστομίζουμε κατάρες. Πως θα πείσουμε κάποιον αν σφάλει, αν τον προσεγγίσουμε με πικρόχολα λόγια και άσχημες φράσεις; Πως θα παροτρύνουμε κάποιον να συνεχίσει την καλή του προσπάθεια; Πως θα ενισχύσουμε αυτόν που φοβάται ή δυσκολεύεται στον πνευματικό του αγώνα; Σίγουρα όχι με κατάρες! Είναι όμως αυτή η προτροπή του απ. Παύλου απλά ένα διπλωματικό τέχνασμα για να τα έχουμε καλά με όλους; Μιας και οι ευλογίες είναι καλοδεχούμενες απ' όλους...
Όχι! Οι ευλογίες δεν απευθύνονται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά σε όλους. Είτε μας ευεργέτησαν, είτε μας έκαναν κακό. Το ίδιο και οι κατάρες, δεν πρέπει να απευθύνονται σε κανέναν. Αυθόρμητα πρέπει να μας βγαίνει ο καλός ο λόγος σε όποιον συναντούμε. Αν στην ψυχή μας επικρατεί το φως του Χριστού, αυτό αντανακλάται στο πρόσωπό μας, στα λόγια και στις πράξεις μας. Αν επικρατεί το σκοτάδι της αμαρτωλής εγωπάθειας, τότε μοιραία αυτό θα μεταδώσουμε στους άλλους. Μη νομίσει κανείς ότι μπορεί μεν να είναι καλός με αγαθές προθέσεις αλλά παράλληλα μπορεί να καταριέται, να βρίζει και έχει αντιπαθητική συμπεριφορά. Αυτά δεν συνάδουν, απλά είναι μια προσπάθεια να εξωραΐσουμε τον κακό μας εαυτό.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
