Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εἷς γὰρ Θεός, εἷς καὶ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς (Α' Τιμ. 2, 5)
Γιατί ένας είναι ο Θεός κι ένας ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός
Ο Θεός, για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως τι πιστεύουν αν πιστεύουν, είναι ένας. Μεταξύ αυτού και εμάς των ανθρώπων, λόγῳ της παρακοής και της επιλογής μας στην αμαρτία, δημιουργήθηκε ένα αγεφύρωτο χάσμα. Για να αποκατασταθούν οι σχέσεις Θεού και ανθρώπου χρειάζεται κάποιος μεσίτης. Εν προκειμένῳ, ο μεσίτης είναι ένας και δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος από τους ανθρώπους όσο ευσεβής και να ήταν, διότι η αμαρτία μας είχε επιφέρει μεγάλη αλλοίωση από την προπτωτική κατάσταση που βρισκόμασταν. Μεσίτης λοιπόν, για να φέρει ειρήνη και καταλλαγή στις δύο πλευρές, είναι ένα πρόσωπο του τριαδικού Θεού, ο Υιός Λόγος. Αυτό το πρόσωπο, με την ενανθρώπησή Του, αφενός κοινωνεί με το Θεό (ως ομοούσιος με τα άλλα δύο πρόσωπα, Πατήρ-Αγ. Πνεύμα) αφετέρου κοινωνεί με τους ανθρώπους, λόγῳ της ανθρώπινης φύσης που έλαβε (η οποία δεν είχε αλλοιωθεί όπως αλλοιώθηκε η φύση του ανθρώπου μετά την παρακοή). Στη δική του υπόσταση έχουν ενωθεί με μυστηριακό τρόπο οι δύο φύσεις. Εδώ ο απ. Παύλος, τονίζει τον άνθρωπο Ιησού Χριστό, διότι με αυτή του τη φύση εξαγόρασε με το αίμα του τις αμαρτίες μας. Όχι βέβαια, ότι δεν ήταν κατά την στιγμή του πάθους και Θεός παράλληλα, αλλά μόνον η ανθρώπινη φύση έπαθε.
