Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ. (Ρωμ. 15, 7)
Να δέχεστε ο ένας τον άλλο, όπως δέχτηκε κι εσάς ο Χριστός, προς δόξαν του Θεού.
Μια αυτονόητη εξήγηση μας δίνει ο απ. Παύλος. Μας εξηγεί το γιατί μας δέχτηκε ο Χριστός στην Εκκλησία του, και κατ' επέκτασιν για τον ίδιο λόγο πρέπει κι εμείς να δεχόμαστε ο ένας τον άλλο. Ο Χριστός μας δέχτηκε προς δόξα του Θεού. Για να μας δείξει το μεγαλείο του (τριαδικού) Θεού. Βέβαια, αυτό το μεγαλείο εκτείνεται σε όλες του τις τελειότητες, ωστόσο εδώ για εμάς, το μεγαλείο του φαίνεται στην αγάπη του για τα πλάσματά του. Ο Θεός παρά την εκούσια απομάκρυνσή μας, έστειλε τον Υιό Λόγο να ενανθρωπιστεί και να θυσιαστεί για τη σωτηρία μας. Μας επανάφερε στην αρχική μας πορεία επειδή απλά το ήθελε. Αυτήν του την αγάπη προς εμάς, που είναι τέλεια εφόσον προέρχεται από το Θεό που είναι τέλειος, την έθεσε ως βάση στο ευαγγέλιο του ο Κύριος και αυτή διέπει την Εκκλησία Του. Γίνεται λοιπόν εμείς, ο καθένας ξεχωριστά, να μας έχει δεχτεί ο Χριστός στην Εκκλησία του λόγῳ της αγάπη του, ενώ εμείς να μην δεχόμαστε τους άλλους που κατ' αυτόν τον τρόπο τους δέχτηκε ο Χριστός στην Εκκλησία; Γίνεται να απολαμβάνουμε την αγάπη που μας δίνει ο Κύριος, και να μην πράττουμε ομοίως προς στους εν Χριστῷ αδελφούς μας; Μας το είπε ο ίδιος ο Ιησούς στην παραβολή του κακού δούλου (Ματθ. 18, 23-35). Συνεπώς λοιπόν, εφόσον η (ἐν Χριστῷ) αγάπη προς τον κάθε χριστιανό από μας, πηγάζει από την αγάπη του Κυρίου προς εμάς που έγινε για να δοξάσει το Θεό, τότε και η δική μας αγάπη γίνεται προς δόξαν Θεού. Τα έργα μας ουσιαστικά εκεί πρέπει να αποσκοπούν, στο μεγαλείο του Θεού.
